Eru menn ekki í lagi??

Hnaut um frétt um fyrirhugaðan sparnað heilsugæslum til að mæta hallarekstri. Eins og glöggt má sjá á tillögunum eru hönnuðir læknar!

Ekki á að skerða þjónustu við "veikt fólk" en skerða á heimahjúkrun um 20% og  að skólaheilsugæsla á að leggja niður, skv. tillögum sem og  miðstöð heilsuverndar barna, mæðravernd og miðstöð sóttvarna til að standa straum af rekstrarhallanum.

Veit ekki betur en að þyggjendur heimahjúkrunar séu veikir skjólstæðingar. Henda á út öllu eftirliti með skólabörnun og forvarnastarfi.  Hjúkrunarþætti heilsugæslunnar að miklu leyti hent út!

Ég segi nú eins og Ragnar Reykás: mmmmmmaður bbbaaara skilur ekki svona lagað! Slíka hugmyndasmiði á að leggja af eins og öðrum fánýtum hlutum. Ég held að menn séu ekki í lagi. Ætli launakostnaður vegna lækna slagi ekki upp í 50% af rekstrarkostnaði heilsugæslustöðva, ef ekki meira?

Það væri eftir öllu að þessar hugmyndir yrðu samþykktar umorðalaust. Hvar eru viðbrögð hjúkrunarfræðinga nú!

 

Enn ekki hægt

Var að skríða fram úr sófanum. Enn og aftur svaf ég stóran hluta kvöldsins af mér. Lengsti dagur ever í dag sem ég hélt að myndi seint ætla að líða. Var ekki lítið fegin þegar ég faðmaði minn hjartans sófa. Ekki eins kát þegar ég vaknaði frekar en endranær. Ekkert verra en að vakna eftir svona langan lúr, krumpaður, verkjaður og fúll yfir að hafa misst af einhverju. Er auk þess nokkurn tíma að koma mér í gang.

Mér finnst ég vera orðin eins og farlama gamalmenni, nota hvert færi til að leggja mig þó mig langi ekki til þess og hafi nóg annað að gera. Hlýði skrokknum sem segir; must! Á auðvitað að vera þakklát fyrir það að hafa tækifæri til að leggja mig en vá! Á hverjum degi, takk fyrir! Ef ekki í hádeginu, þá strax a lokinni vinnu. Stundum hvorutveggja.  Bév.... maginn ekki orðinn góður, enn með þessa vondu verki sem fylgja. Orðin pínu þreytt á þessu ástandi en ætti að hoppa hæð mína yfir því að vita að þetta er ekki alvarlegt og umbera þessi óþægindi. Jafnvel þó þeim fylgi kviður á við 7 mán meðgöngu, lystarleysi og ógleði.  Ég færi alla vega ekki í Bláa Lónið núna.

Gekk býsna vel að keyra í morgun upp á Skaga á mínum slitnu heilsársdekkjum, það munar heldur betur um drifið. Var auðvitað lengur á leiðinni en allt hafðist þetta. Er annars orðin svo náttblind að það hálfa væri nóg. Enn önnur ellimerkin.

Var að lesa sterkan pistil frá Kristni bróður um Bætt kjör aldraðra og öryrkja og þar kemur ýmsilegt áhugavert fram. Ekki virðist núverandi ríkisstjórn vera höfundur á þessum hugmyndum að öllu leyti. Hvet alla til að lesa pistilinnn á heimasíðu hans:

http:/www.kristinn.is

Nú er ekkert annað að gera en að hrista af sér aumingjaskapinn og fara að heyra í mönnum. Orðin fréttaþyrst og langar að slá þessu kvöldi upp í kæruleysi. Leggja frá mér verkefni og yfirferðir og leggjast í símann! 

 

 

 

Hneiksluð og miður mín

Ekki er nú svo gott að ég sé hætt að fylgjast með málum í minni, fyrri heimabyggð. Var að renna yfir fundargerð síðasta fundar sveitarstjórnar og er satt best að segja kjaftstopp og eiginlega miður mín.

Fundarefnið var annars vegar fjárhagsáætlun sveitarfélagsins og hins vegar málefni sláturhússins. Í stuttu máli verður að segjast eins og er að þeir sem bera ábyrgð á fjármálum og fjármálastefnu sveitarfélagsins virðast ekki hafa sótt sér þá þekkingu sem til þarf. 

Ég veit ekki hversu oft í saup hveljur á meðan lestri fundragerðarinnar stóð. Halldór þetta, Halldór hitt en sá frómi maður er endurskoðandi sveitarfélagsins. Af fundargerðinni má ráða að bókhaldið sé í molum og ekki síst það að forsvarsmenn sveitarfélagsins virðast ekki hafa hundsvit á gerð fjárhagsáætlunar. Endurskoðandinn ætlar að aðstoða menn við að gera drög að 3 ára áætlun sem greinilega er ekki til. Hún á alltaf að liggja fyrir. Ekki er farið að móta stefnu fyrir sveitarfélagið sem fékk þó 47 mill. kr. styrk til að móta stefnu nýs sameinaðs sveitarfélags fyrir rúmum tveim árum. Hvers konar doði er að hrjá menn? 

Málefni Silfurtúns rædd fyrir luktum dyrum eins og endranær með formann byggðaráðs í stöðu yfirlæknis heimilisins. Og til að kóróna allt er stefnt að úreldingu sláturhússins sem kostaði vel á annað hundrað milljónir að gera upp. KS fær úreldingaféð sem mig minnir að sé í kringum 30 millj. og Dalabyggð fær 4.4. millj. greiðslu vegna fasteignagjalda. Núverandi skuldir hússins nema um 65 milljónir. Hvernig í ósköpunum tókst mönnum að klúðra málum svona gjörsamlega!

Í mínum huga er augljóst að þeir sem fara með fjármálastjórn sveitarfélagsins eru ekki starfi sínu vaxnir og hafa stefnt rekstri sveitarfélagsins í hættu. Eins og það sé ekki nóg að þeir hinir sömu geta ekki með nokkru móti virt stjórnsýslureglur sem eru svívirtar hvað eftir annað og menn beggja megin við borðið í mörgum mikilvægum málum. Á sama tíma og forsvarsmenn leggja til sölu á félagslegu húsnæði sveitarfélagsins eru þeir hinir sömu að bregðast þeim skyldum sem öll sveitarfélög hafa gagnvart íbúunum sem felst í að tryggja þeim húsnæði. Til að bæta gráu ofan á svart reka sumir þeirra húsnæðismiðlun í eigin fyrirtækjum á meðan eignir sveitarfélagsins eru seldar. Hver hagnast þar?

Það vissi hver maður að kjörnir fulltrúar í núverandi sveitarstjórn voru flestir reynslulausir þegar þeir tóku sæti í sveitarstjórn og að það tæki menn einhvern tíma til að ná upp færni og nauðsynlegri reynslu. Nokkrir þeirra voru þó með einhverja reynslu, t.d.  varamaður í síðustu sveitarstjórn og aðstoðamaður sveitarstjóra. Maður skyldi ætla að sú reynsla nýttist eitthvað. En svo virðist ekki vera. Staðreyndirnar eru vægast sagt grátlegar. 

Menn hoppa ekki fyrirvaralaust inn í störf eins og störf innan sveitarstjórnar þar sem meginviðfangsefnið eru íbúarnir, réttur þeirra og lýðræði, án þess að kynna sér málin, afla sér þekkingar og leita eftir sérfræðiaðstoðar þegar þess er þörf. Átta menn sig ekki á því að skv. stjórnsýslulögum eru menn dregnir til ábyrðgðar þegar þeir sinna starfi sínu ekki sem skyldi og stofna rekstri og afkomu síns sveitarfélags í hættu? Ábyrgð byggðaráðs og framkvæmdarstjóra sveitarfélagsins er sýnu mest. 

Hvað hafa menn verið að gera frá síðustu kosningum? Í öllu falli ekki að fara með ábyrga fjármálastjórn í samræmi við stjórnsýslu- og sveitarstjórnarlög, eða hvað? Sveitarstjórn er þegar búin að fá athugasemdir vegna tapreksturs á síðasta ári frá Eftirlitsnefnd sveitarfélagana. Engin stefnumótun hefur farið fram. Hafa menn verið að gera eitthvað annað en að skara eld að eigin köku, t.a.m. í málefnum örfárra hestamanna?

Það er hreinlega spurning hvort sá greiði sem endurskoðandinn býður nú fram, sé ekki bjarnagreiði og er ég þá með haugsmuni íbúana í huga. Endurskoðandinn er með ráðleggingar um gerð fjárhagsáætlunar sem er hið besta mál, en hafi menn ekki unnið eftir þeim ráðum sem koma fram í fundargerðinni hingað til, eftir hverju hafa menn þá unnið? Hvar er stefnan?? Það má kannski  virða þessa viðleitni manna til að leita eftir sérfræðiþekkingu þó hún verði kostnaðarsöm.  Einhverjar milljónir fjúka þar aukalega, trúi ég. 

Það tekur tíma að læra á jafnflókin störf og taka vandmeðfarnar ákvarðanir sem felast í stjórnsýslunni á réttan hátt. Menn eiga að hafa þann dug, metnað og úthald að afla sér þekkingar og reynslu enda ábyrgð hvers og eins mikil. Fatta menn ekki að allar ákvarðanir sem þeir taka í sveitarstjórn eru stjórnvaldsákvarðanir og þeir bundnir lögum og reglugerðum við töku þeirra? Eða hafa menn einfaldlega búið til og sett upp sínar eigin leikreglur?

Hversu lengi á þessi fjármálaóstjórn að vara áður en gripið verður í taumana? Hversu lengi getur vanhæfnin gengið án þess að íbúar segi blátt áfram stopp? Hversu mörg stjórnsýslulög þarf að brjóta til viðbótar áður en menn segja stopp?

Hversu lengi verður rekstur hjúkrunarheimilisins fyrir luktum dyrum, einkamál formanns byggðaráðs sem jafnframt gegnir trúnaðarstarfi fyrir heimilið? Landlæknisembættið er reyndar að kanna raunverulegan aðbúnað aldraðra á hjúkrunarheimilum um allt land. Hvernig skyldi heimilið koma út úr þeirri könnun? Hver er raunverulegur aðbúnaður hjúkrunarsjúklinga í sveitarfélaginu? Það verður fróðlegt að sjá þær niðurstöður en ég ætla rétt að vona að lög og reglugerðir móti a.m.k. gæði þjónustunnar þar. Enginn veit náttúrlega neitt um það, allar slíkar upplýsingar eru gefnar örfáum aðilum fyrir luktum dyrum. Hver skyldi skýringin vera á því? 

Auðvitað á maður ekki að ergja sig á málum sem þessum á aðventunni en hjálpi mér hamingjan! Ástandið þarna er svakalegt. Ég skil ekki hvernig fólk heldur ró sinni. Kannski má skýra þá ró með þeirri einföldu staðreynd að menn viti etv. ekki betur en að allt sé í góðum gír. Ekki rignir upplýsingum yfir íbúana svona daglega. Það verður seint sagt að stjórnsýslan sé gegnsæ.

Klíkumyndanir sterkari og greinielgri en nokkurn tíman fyrr og þóttu slæmar fyrir nokkrum árum. Þeir sem gagnrýndu klíkurnar og áhrif þeirra á samfélagið þá, eru komnir á bólakaf í nýjar klíkurmyndanir sem eru sterkari en nokkurn tíman fyrr.

Ég mun seint hætta að fylgjast með málefnum í minni fyrrum heimabyggð þó ég sé í útlegð, í bili. Ég er þess fullviss að ég muni gera það áfram að handan þegar að því kemur. Menn geta rægt mann, kippt undan manni fótunum, sett mann í útlegð og gert manni lífið erfitt fyrir en þeir geta ekki tekið sjálfstæða hugsun í burt né rænt manni réttlætiskenndinni.  En vissulega væri lífið mitt auðveldara ef ég gæti slitið þessi tengsl endanlega. Menn þurfa að bíða eitthvað eftir því enn.

En þangað til held ég trúlega áfram að súpa hveljur yfir röngum vinnubrögðum og gríðalegri fjármálaóstjórn. Hvenær ætla menn að vakna upp af doðanum og láta málin til sín taka?

 

Andlaus og þreklaus

Enn og aftur komin helgi og enn og aftur sama sagan. Ég eins og sprungin blaðra, svaf til kl.14.00 og reif mig fram úr með herkjum enda ekkert um annað að ræða. Perlan búin að vera á orginu til að komast út og ég orðin ansi verkjuð eftir nóttina. Er orðin pínu leið á þessu mynstri, helgi eftir helgi fer í að safna orku og hlaða batteríin. Afkasta aldrei því sem ég ætla mér og fer ekki í þær heimsóknir sem brenna á mér.

Tók því fremur þunglega að komast ekki vestur til að fylgja vini mínum; Einari á Lambeyrum, síðasta spölinn. Hann átti það svo sannarlega inni hjá mér, studdi mig með ráð og dáð í gegnum erfiðleika og störf mín í sveitarstjórn og reyndist mér traustur vinur. . Ég hefði ugglaust aldrei þraukað án þess stuðnings og þegar ég lít til baka sé ég hversu mikið víti sá tími var. Oftar en ekki var það Einar sem  hjálpaði mér  í gegnum þetta tímabil og voru símtöl og samtöl okkar mörg og löng. Ég á eftir að sakna hans mikið, þar var mikill höfðingi á ferð sem hafði áhrif á samtíma sinn.  Ég get rétt ímyndað mér hvernig hans aðstandendum líður nú.

Í fyrsta skiptið finn ég fyrir uppgjafatilfinningu varðandi þetta blessaða nám mitt í opinberri stjórnsýslu. Hef ekki náð að sinna því sem skyldi, er á eftir með verkefnavinnu og finnst ég hreinlega ekki orka meir. Úff, ég hef mig ekki í að byrja á verkefni sem ég fékk stuttan frest á, með því að skila læknisvottorði! Það er svo sem auðsótt mál en vá!  Læknisvottorð vegna nokkura daga frests á verkefni. Það væri sök sér ef um próf væri að ræða en ég breyti því ekki, svona er þetta einfaldlega.

Brennandi áhugi á pólitík rak mig áfram í þetta nám, nú finnst mér einhvern veginn neistinn hafi dofnað. Verð að reyna að bíta á jaxlinn og líta á muninn á opinberri stefnu og stefnuframkvæmd en hann getur verið æði mikill. Hef ekki úr miklu efni að moða, þrautleiðinlega bók um kenningar á þessum sviðum og dotta í hvert sinn sem ég hef lesturinn. Vona að ég fá spark í afturendann að ofan...... Er svo ferlega þreklaus að það hálfa væri nóg! Þjáist ekki af einhverjum skammdegisdrunga, uppáhaldstími minn er einmitt síðla hausts þannig að ekki er drungi skýringin.  Þreyta og aftur endalaus þreyta sem ég er orðin svo ferlega þreytt á

Urr, ég verð að koma mér að verki og sjá hvað setur. 

,,Svo bregðast krosstré sem önnur tré"

Nú hefur Framsóknarflokkurinn staðið í sinni tilvistarkrísu um all langt skeið. Eftirhreyturnar keppast við að mæra flokkinn fyrir að vera elsti flokkur landsins, orðinn rúmlega níræður!  Geri aðrir betur! En nú er einfaldlega komið að endalokum hans og hans æviskeiði að ljúka. Hef ekki trú á því að núverandi forystusauðum takist að dæla í hann "lifni við pillu", þau valda einfaldlega ekki því hlutverki  að óbreyttu. Klíkumyndanirnar og ofsóknir á hendur þeim sem þora að segja sína skoðun, hafa skemmt það mikið innviði flokksins að það er ekki aftur snúið. Þú kennir ekki gömlum hundi að sitja! Ekki svo auðveldlega.

Forystumenn flokksins hafa skilið félagsmenn eftir í sárum síðustu 10 árin, engin breyting virðist ætla að verða á þeirri aðferðafræði manna þrátt fyrir nýja forystu. Ástandið virðist versna, ef eitthvað er. Það er staðreynd að sár sem rista djúpt, gróa ekki svo auðveldlega.

Reyndar hefur það verið með ólíkindum hvað við framsóknarmenn höfum látið bjóða okkur í gegnum tíðina. ,,Óþekkir" eru rasskeltir á opinberum vettvangi, útskúfaðir og hraktir á brott. Við hin boffsum og  bölsótumst í hálfum hljóðum yfir útreiðinni.  Erum ósátt við aðferðirnar en hversu margir hafa þorað að stíga fram og segja sínar skoðanir umbúðarlaust? Það hafi fáir gert og þeir sem hafa sýnt þann kjark hafa verið króaðir af í sérstaka ,,óþægðarstíu" og boltaðir þar niður eins og mannýgir hrútar og tarfar. Hver vill lenda í þeirri stíu?

Svo virðist sem það dugi fyrir forystuna að mala ,,hlýlega" framan í hinn almenna flokksmann á fundum og þingum, þá er allt gleymt og grafið og allir vinir í skóginum. Baráttan blásin í brjóst manna með þrumuræðu og góðlátlegum bröndurum núverandi formanns

Nú, ef það dugir ekki þá eru menn tuktaðir til í bókstaflegri merkingu. Menn verða að hlýða og ekkert múður með það. Sviptnir sínum titlum og trúnaðarstörfum. Nógu oft hef ég orðið vitni af því. 

Það er svo sem ekkert fréttnæmt þó ég hafi sagt mig úr flokknum, einhverjum til mikillar gleði, trúi ég. Einhverjum skrattanum er skemmt við þá frétt.

Það er hins vegar saga til næsta bæjar þegar Anna Kristinsdóttir segir skilið við Framsóknarflokkinn, ekki síst vegna þess að framsóknarblóð rennur bókstaflega í æðum hennar. Hún hefur sinnt trúnaðarstörfum og starfað fyrir flokkinn í 27 ár og ég veit að það hefur hún gert af heilindum. Kjörkuð og segir sínar skoðanir en verið sínum flokki trú í gegnum súrt og sætt. 

Þetta eru reyndnar gleðifréttir fyrir suma, bæði innn flokks og utan. Trúlega hefur hún þótt of ,,baldin" innandyra og því léttir af brottför hennar en þeir sem standa utan við flokkinn munu ugglaust leita eftir hennar starfskröftum, á því er enginn vafi. Hún kemur örugglega til með að hafa nokkurt val í þeim efnum.

Ég tel fátt koma Framsóknarflokknum til bjargar úr því sem komið er. Endurlífgunartilraunir síðustu missera, eftir viðskilnað fyrrum formanns, hafa ekki borið árangur. Hvernig má annað vera þegar sjúkdómurinn fær að krauma látlaust og ekkert gert til að uppræta hann? Þeir eru til sem eru sannir framsóknarmenn og hollir þeirri stefnu sem flokkurinn boðar. Þeir sjá hins vegar ekki til sólar og koma ekki til með að gera það í bráð, a.m.k. Mér hugnast sú stefna sem flokksstarfið byggir á en get ekki sætt mig við þá afbökun sem hefur orðið á henni. Allt vegna valdabaráttu og titlatogs manna sem setja eigin hagsmuni ofar hagsmunum flokksmanna og þjóðarinnar. 

Ég kannast svo sem við slík vinnubrögð, oft á tíðum er erfitt að gera greinamun á því sem kallast ,,framsóknarmennska" og ,,Dalamennska" meðal einstakra, ,,metnaðarfullra" manna. Er hann nokkur?

Við uppskerum eins og við sáum og þegar  flokkurinn vanrækir sitt fólk og þjóðina eingöngu vegna valdabaráttu og eigin hagsmuna, molnar hann innan frá, fólk missir tiltrúna og snýr sér annað, alla vega um síðir. Ótrúlegt hvað margir hafa verið þolinmóðir, en það kemur að því að menn gefast upp eins og reynslan sýnir. Fyrir 2-3 árum taldi flokkurinnum 10.000 meðlimi, hversu margir skyldu vera flokksbundnir nú?

Í öllu falli eru 90 ár langur tími og ef menn rífa eingöngu niður og byggja aldrei  neitt upp á móti þá gefa ,,líffærakerfin" sig smátt og smátt. Nú duga engir skyndiplástrar, vítamín og ,,lyfjakúrar". Það eru nefnilega komnir upp fjölónæmir stofnar. Ég tilheyri þeim. Það sem meira er, framsóknarhjartað er löngu hætt að slá í þeim sem fara með völdin. Þá er fátt til ráða. 

Hugrenningar

Hugur minn hefur verið við sveitarstjórnarmál upp á síðkastið. Taldi reyndar víst að þess konar hugleiðingar heyrðu liðinni tíð en lengi lifir í gömlum glæðum. Etv. er það núverandi verkefnavinna sem kyndir undir glæðunum.

Mér hefur verið títt hugsað til starfa núverandi sveitarstjórnar í mínu fyrrum byggðalagi enda virðist mér frjálslega vera farið með völd og stjórnsýslureglur á þeim bænum, ekki síst meðal fulltrúa byggðarráðs.

Margir telja að sveitarstjóri og oddviti séu valdamestu einstaklingarnir í sveitarstórn en því fer víðs fjarri. Oddvitinn er í raun valdalítill, stýrir sveitarstjórnarfundum og ber ábyrgð á því að þeir fari löglega fram. A.ö.l. er hann höfuð meirihlutans og sú "fígúra" sem kemur opinberlega fram ásamt sveitarstjóra. Sveitarstjórinn er starfsmaður sveitarstjórnar, oftast trúnarðarstarsmaður meirihlutans og annast daglegan rekstur og er prókúruhafi fyrir hönd sveitarstjórans. Hann ber ábyrgð á að framkvæma pólitískar ákvarðanir sveitarstjórnar en tekur þær ekki einn og sér eins og margur kann að halda.

Völdin eru hins vegar í höndum byggðarráðs og valdamesti maður sveitarstjórnar er formaður byggðaráðs. Að öllu jöfnu skipa efstu menn framboðslistanna byggðarráðið.  Hlutverk þess er að fara með framkvæmdarstjórn sveitarfélagsins, sinna fjármálastjórn hafa umsjón með stjórnsýslunni og þar með starfsmannamálum. Byggðarráðið mótar og skipuleggur allar ákvarðanir sveitarstjórnar, bæði hvað varðar forgangsröðun verkefna, fjárhagsáætlun og ráðstöfun tekna sveitarfélagsins. Auk þessa tekur það ákvarðanir um laun og kjör starsmanna sveitarfélagsins þannig að völd og ábyrgð byggðarráðs eru mikil og vandmeðfarin.  Það er akkúrat þetta sem ég hef staldrað við.

Það sem ég hef horft upp á trekk í trekk í byggðarráði míns fyrrum sveitarfélags er að formaður byggðarráðs sem og aðrir byggðarráðsmenn sitja báðum megin við borðið, þ.e eru bæði kjörnir fulltrúar og þar með umboðsmenn kjósenda og um leið eru þeir starfsmenn í stofnunum sveitarfélagsins. Sem byggðarráðsmenn hafa þeir tekið ákvarðanir um þau laun og önnur kjör sem þeir þiggja sem starfsmenn, þ.e í hinu hlutverki sínu. Auk þessa eru þeir nánast alsráðandi þegar kemur að mótun stefnu og markmiða í starfsemi þeirra stofnana sem þeir starfa við.  Þeir koma að þeirri vinnu bæði sem starfsmenn og sem byggðarráðs- og sveitarstjórnarmenn. Hvernig í ósköpunum getur slíkt átt sér stað á 21. öldinni þar sem flestir einstaklingar eiga að vera það upplýstir að svona lagað gerir maður ekki! Sveitarstjórn ber að vinna eftir sveitarstjórnar- og stjórnsýsluögum og þar er m.a. kveðið á um vanhæfi manna.

Engar faglegar eða aðrar kröfur eru gerðar til sveitarstjórnarmanna að undanskildu því að þeir skulu vera ráðandi eigin fjárs og undir hælinn lagt  hvort einhverjar faglegar kröfur eru gerðar til sveitarstjóra. Ég er ekki að halda því fram að einungis menntaðir einstaklingar í stjórnsýslufræðum eigi að veljast til setu í sveitarstjórn, þvert á móti. Hins vegar er sú krafa gerð til sveitarstjórnarmanna og hlýtur sú krafa að búa innra með hverjum þeim sem tekur að sér störf fyrir íbúa, að afla sér viðeigandi þekkingar, ekki síst á sviði stjórnsýslunnar sem öll ákvarðanataka byggir á. 

Ég tel mikinn misbrest á þessum þáttum víða, a.m.k. í minni fyrri heimabyggð enda endurspeglast sá misbrestur í stjórnsýslunni. Engin virðing virðist vera borin fyrir stjórnsýslu- og sveitarstjórnarlögum ef marka má fundagerðir byggðarráðs og sveitarstjórnar sem og framkvæmdir. Svo virðist sem við stjórnvölinn ríki fámennur klíkuhópur sem vinnur að sínum eigin hagsmunamálum en lítt aðhafst í því að vinna að málefnum íbúa og sveitarfélagsins. Þeir sem ekki tilheyra klíkunni geta lítt aðhafst enda klíkan með meirihluta.  Þetta er grafalvarlegt mál og ég get auðveldlega misst mig í skrifum um þau. 

Auðvitað þurfa menn tíma til að afla sér reynslu og þekkingar en því miður virðist lítill metnaður vera til staðar, a.m.k. hjá mörgum þeirra. Etv. hafa aðrir hreinlega gefist upp.  Það hentar þeim sem stjórna ágætlega, enginn fettir fingur í störf þeirra á meðan. En ég hlýt að spyrja, hvar er eftirlitið með störfum sveitarstjórna?

Misbeiting valds er  ekki ný á nálinni en er þolinmæði kjósenda slík að þeir umberi ítrekað vanhæfi og brot á stjórnsýslureglum? Hvað er það sem veldur deyfð manna? Mér er þetta svo óskiljanlegt að það hálfa væri nóg. Ég trúi því ekki að óreyndu að menn ætli að láta allt kjörtímabilið líða án þess að freista þess að þrýsta á að stjórnsýslan fari fram með réttum hætti. Völdin eru á fárra manna höndum og það sem gerir stöðuna alvarlegri eru þau völd sem þeir hinir sömu hafa í krafti annarra starfa sinna en í sveitarstjórn. Ég trúi ekki öðru en að menn fari að vakna til lífsins. Vissulega er gott þegar öll dýrin í skóginum eru vinir en standa verður vörð um vandaða stjórnsýslu og rétt skal vera rétt.  Sumum virðst seint ætla að lærast það.

 

 

Orð að sönnu

Get ekki stillt mig um að fá að láni skrif systur minnar, Katrínar sem hún birit á heimasíðu sinni í gær:

,,    Almenningsálitið er grimmt.  Það er óréttlátt í eðli sínu,  Það krefst þess á öllum tímum, að Barrabas sé látinn laus en Kristur krossfestur.  Það spyr hvorki um rétt né sannleika.  Það spyr yfirleitt ekki um neitt.  Böðulinn er hetja almenningsálitsins........" 

og síðar segir: 

,,Almenningsálitið er óútreiknanlegt.  Því virðist vera vel til skálka og illmenna.  Slíkir menn verða oft hetjur í augum fjöldans.  En venjulegur maður, sem ekki hefur kynnt sig að öðru en öllu góðu, sem ef til vill hafizt upp yfir múginn vegna mannkosta og dugnaðar, er öllu verr settur.  Það er engu líkara en að fjöldinn þrái mest af öllu að hefna sín á honum.  Hefna sín fyrir það að hann var meiri en þeir……”

Úr bókinni Valtýr á grænni treyju , 17. kafli Sveitarþvaður-

                                                í heljargreipum; e. Jón Björnsson

 

Svo mörg eru þau orð. Þau segja allt sem segja þarf. Ég vona að hún fyrirgefi mér stuldinn, gat einfaldelga ekki stillt mig. Ótrúlega hnitmiðuð hugsun þarna á ferð og orð að sönnu.

 

Könnun

Mikill tími fer í akstur hjá mér daglega á virkum dögum. Keyri stundum allt að 200 km. á dag og til að drepa tíman hlusta ég á útvarpið. Reyndar einu skiptin sem ég hlusta á útvarp. Útvarp Saga er oft sú stöð sem ég hlusta á enda hálpirrandi garg á hinum stöðvunum, að mínu mati. Á Sögu er mikið um innhringingar og verður að viðurkennast eins og er að sama fólkið hringir gjarnana aftur og aftur, sumir hella úr skálum reiði sinnar, aðrir eru málefnalegir eins og gengur.

Finnst reyndar ekki alltaf gaman að hlusta á þvaðrið í sumum en margt er ágætt á stöðinni. Í morgun voru lesnar upp niðurstöður könnunar sem hægt var að taka þátt í á heimasíðu Sögu. Spurt var um þann stjórnmálaflokk sem þátttakendur myndu kjósa í dag. Niðurstöður athyglisverðar, tæp 2000 manns svöruðu. Sjálfstæðismenn trjónuðu á toppnum með 25%, Samfylkingin með 24,6%, VG með 21%, Frjálslyndir með 20,4%, Framsóknarflokkurinn með 6,5% og Íslandshreyfingin með 0,9%, ef ég man rétt. Það sem mér þótti athyglisvert er að ríkisstjórnarflokkarnir skyldu ekki fá meira vægi og eins það að Frjálslyndir eru á hælunum á VG, hverfandi munur þar á. Mér kom vægi framsóknarmanna ekki á óvart, fengu þó 6,8% en eiga ansi langt í land miðað við þessar tölur. 

Ekki skal ég dæma um marktækni hér, hef engar forsendur til þess. Engu að síður fannst mér þessar niðurstöður athyglisverðar. Enginn fjölmiðill hrópar núna upp "rasismi", sú umræða virðist hafa fjarað út daginn eftir síðustu alþingiskosningar.

Í öllu falli ættu Frjálslyndir að vera sáttir við þessa niðurstöður.  Hve lengi skyldi núverandi ríkisstjórn halda velli?

Kyngimögnuð kona

Ég er greinilega alveg kyngimögnuð kona og margt til listanna lagt. Fær um meira en margur, skilst mér.

Nú stunda mínir "vinir" í minni fyrri heimabyggð kapphlaup um það hver þeirra getur rægt mig meira og fundið einhvern höggstað á mér. Nýjasta nýtt er reiði og pirringur yfir því að ég skuli vera farin af Seljalandi og þar með úr sveitarfélaginu  og menn keppast um að finna "skýringu" á því. Þetta æði manna kemur mér á óvart, satt best að segja þar sem það hefur verið yfirlýst markmið sumra í fimm ár að koma mér úr sveitarfélaginu meðöllum tiltækum ráðum. Nú halda menn að missa sig yfir því að ég skuli vera farin.

Ég er ekki þekkt fyrir það að gefast upp, alla vega ekki auðveldlega. Ég lét mig hafa það í fjögur ár að þurfa að stunda störf utan heimabyggðar þar sem allar dyr voru luktar,enn læstari eftir að nýjir menn tóku við stjónrvölinn. Sótti ég um hvert einasta starf sem losnaði í mínu fagi, án árangurs. Rökstuðningur manna var ansi hæpinn, þá sjaldan sem hann lá fyrir. Þetta ástand verður óbreytt á meðan fyrrum samstarfsmaður minn er alvaldur í sveitarfélaginu. Það þarf engum blöðum að fletta í þeim efnum. Komi nýjir einstaklingar í áhrifa- og stjórnunarstöður er þeim fljótlega gert grein fyrir því yfirlýsta markmiði að synja mér um störf og þeir gangast hiklaust og umorðalaust undir þau skilyrði. Þeir verða jú að falla inn í samfélagið og það er farsælla að vera með þeim í liði sem halda um stjórnvölinn. 

Síðasta ár hefur verið gríðalega erfitt í öllum skilningi þess orðs, veikindin og fráfall Guðjóns hafa tekið sinn toll. Á það ekki síst við um fjárhaginn sem eðlilega hrundi enda tekjutap gríðalegt. Allir sem lenda í slíkum aðstæðum upplifa slíkar þrengingar og ekki er aðstoðinni frá kerfinu fyrir að fara. Lífeyrissjóður bænda er ekki til að hrópa húrra fyrir, mánaðarlegar greiðslur nema um 12.000 kr. fyrir utan skatt. Enginn útfarastyrkur í boði, ekkert. Ég óvinnufær. Auðvitað fór allt í óefni, hvernig mátti annað vera?

Sumir eru heppnari en aðrir með sína viðskiptabanka. Ég hef ekki verið það, allt gjaldfellt um leið og hægt var sem var á nafni eiginmanns míns, engin ráðgjöf eða sveigjanleiki, einungis harðar innheimtuaðgerðir og vaxtarkostnaður upp í topp. Til að bæta gráu ofan á svart, frétti ég um mína fjárhagstöðu frá heimamönnum sem var komin á flot og á milli tannana á mönnum í sveitarfélaginu. Ekki í fyrsta skiptið en ég farin að sjóast!

Þegar til kom að ég fengi endurhæfingalífeyri frá TR, "gleymdi" umboðsmaður TR í sveitarfélaginu, að greiða hann út þar til að deildarstjóri í Reykjavík, gekk í málið. Það sama gilti um ekknabætur sem ég átti rétt á. Umboðsmaðurinn "gleymdi" einnig að greiða þær út. Ég átti rétt á lægri lyfjakostnaði o.fl. en það "gleymdist" að senda mér það skírtreini, mér barst það í pósti stuttu áður en það rann út. Þegar ég bað um að fá send gögn frá TR, sendi umboðsmaðurinn í minni heimabyggð það í galopnu umslagi, allir gátu lesið innihaldið sem það vildu. Það hafa ugglaust einhverjir gert. Skyldu þetta allt vera tilviljanir og "gleymsku" að kenna? Í öllu falli á umræddur starfsmaður þá við minniserfiðleika að stríða sem hamlar honum í störfum sínum.

Það er alltaf spurning hvenær maður lætur skynsemina ráða för en ekki þrjóskuna. Ég þrjóskaðist lengi við enda vildi ég hvergi annars staðar búa en í minni heimabyggð. Menn gerðu mér það ókleift með öllu og er sagan sú efni í heila bók.  Ég þarf, líkt og allir aðrir, að stunda vinnu til að hafa ofan í mig og á, svo ekki sé minnst á allan skuldahalann sem óhjákvæmlega safnaðist upp. Mér er það ekkert feimnismál að ræða hann opinskátt, á meðan fólk á ekki þess digrari sjóði, safnar það skuldum þegar það verður fyrir tekjuskerðingu.  Það þarf ekki reiknishaus til að komast að þeirri niðurstöðu. Ég hef, líkt og aðrir í sömu stöðu, skriðið með veggjum, gjörsamlega niðurbrotin yfir stöðunni, ekki síst þegar um ábyrgðarmenn er að ræða. Ég gat ekkert gert í málum fyrr en ég varð vinnufær á ný. Svo eru menn að hneykslast yfir því að ég skuli vinna mikið. Hvað annað er hægt, segi ég nú? Það tekur hins vegar tíma að vinna sig út úr slíkri stöðu og það virðast sumir alls ekki getað skilið.

Nú halda menn ekki vatni yfir því að ég skuli vera farin og enn og aftur er mér kennt um fráfall eiginmanns míns.  Enn og aftur er ráðist á æru mína í því skyni að troða hana niður í svaðið. Ég get ekki annað en haft samúð með slíku fólki. Þeir sem koma slíku af stað eru að keppast við að sópa yfir eigin slóð og bæla samvisku sína niður. Enda hafa þeir margt á samviskunni, það vantar ekki upp á þar. Þeir sem taka undir slíka fólsku, hlýtur að leiðast mjög og vanta krydd í tilveruna. 

Ekki veit ég hvort ég standi undir þeim vafasama titli að vera kyngimögnuð kona og vera fær um nánast allt. Ég stend þó enn upprétt, hef vissulega oft bognað en aldrei brotnað. Ég ætla mér ekki að gera það. Eitt veit ég þó með vissu að sannleikurinn kemur alltaf í ljós þó það kunni að taka tíma. Einhvern veginn hef ég á tilfinningunni að það sé einmitt það sem sumir menn óttast þessa dagana og þurfa því að skapa moldviðri til að draga athyglina frá staðreyndum.

Það er kannski ekki alsæmt að vera aðalumræðuefnið í minni fyrrum heimabyggð.  Fremur drungalegur tími núna og lítið við að vera, menn verða að hafa eitthvað fyrir stafni og ekki amalegt að ég leggi þeim lið, svona ómeðvitað. Í öllu falli bítur þessi óskemmtilega umræða mig ekki, ég sef alveg róleg yfir henni. Menn eru eitthvað órólegir það er greinilegt. Ég get ekki sagt að mér leiðist það mikið. Sögurnar kyngimagnaðar. Ég virðist alla vega ekki gleymd, ennþá

Til hvers að blogga?

Ég hef stundum verið að velta fyrir mér af hverju ég blogga. Ég byrjaði eins og margur í minni stöðu, í veikindaferlinu.  Þetta var ágæt leið til að skrifa mig frá ýmsum hugsunum og reynslu, miðla upplýsingum til vina og vandamanna. Mér finnst þetta einnig  góð leið til að tjá mig um tilfinningar, skoðanir á hinum ýmsu málum, ekki síst pólitískum skoðunum og áherslum. Kosturinn við þetta form að hér er ég við ritvöllinn á eigin ábyrgð og þarf ekki að bera mín skrif undir neinn. Engum ber heldur skylda til að lesa skrif mín, það er öllum frjálst val.

Mér hefur svo sem verið kunnugt um að skrif mín og skoðanir hafi farið fyrir brjóstið á einhverjum í gegnum tíðina og það hefur komið fyrir að ég hafi verið of harðorð, líkt og margur. En ég hef líka verið fær um að standa við mín  skrif of ábyrgjast þau sjálf. Oftar en ekki hef ég verið gagnrýnin á stjórnsýsluna í minni, fyrrum heimbyggð en hef ávallt byggt þá gagnrýni á rökum. Við búum jú,við lýðræði, eigum alla vega að gera það sem þýðir að við höfum skoðanafrelsi. Þegar stjórnsýslan er margítrekað brotin, ber okkur að gera athugasemdir við það eða hvað?

Eitthvað hefur sú gagnrýni mín farið fyrir brjóstið á þeim sem verða fyrir henni og uppi verður fótur og fit. Í stað þess að svara gagnrýni minni beint sem öllum er frjálst hér á síðunni, er rokið upp til handa og fóta, beint inn í eldhús nágrannans, í fjósið, krónna, eða einfaldlega á biðstofuna til að espa menn upp og fjargviðrast yfir gagnrýninni. Slík viðbrögð minna mig á gömlu Gróurnar á Leiti sem settu undir sig pilsið og svuntuna og hlupu á milli bæja með nýjustu sögurnar. Enginn vildi þekkja þessar Gróur en allir hlustuðu á þær og buðu þeim inn í bæ. Enginn kannaðist síðan við að hafa talað við þær, allir skömmuðust sín fyrir þær.

Nútíma Gróurnar bera sig reyndar öðru vísi að. Nú má ekki kenna sögurnar við þær sem persónur. Aðrir eru fengnir til að lána nöfn sín til breiða út boðskapinn og alltaf er nóg til af þeim sem eru tilbúnir að vinna sig upp í áliti hjá þeim sem "meira mega sín". Verst er að þeir sem slíkt gera, vinna sig ekkert upp í áliti, þeir eru notaðir á meðan þörf er fyrir þá, síðan er þeim hent. Engin virðing borin fyrir öllu amstrinu sem þeir hafa lagt á sig né fyrir trúboðstarfinu.  Þeir mega missa sín og nægir eru tilbúnir að koma í staðinn í sama tilgangi.

Það er einkennilegt hvað menn eru leiknir í að fá mannskap til liðs við sig í þessum tilgangi. Sjálfir koma þeir náttúrlega "ekki nálægt" neinu, eru saklausari en allt blátt og koma aldrei fram undir nafni. Eitthvað virðist ég koma við kauninn á þeim blessuðum, mikið er í lagt fyrir lítið heyrist mér. Og menn kokgleypa öngulinn, enn og aftur, blessaðir. Hringrásin hefst og múgæsingin færist í aukana. En menn gæta sín að tala ekki upphátt, þeir láta Gróurnar um það, ekki satt?

Ég er svo sem býsna undrandi þessa dagana, sé ekki að tilteknum einstaklingum standi ógn af mér lengur. Þeim tókst ætlunarverk sitt, ég er farin, a.m.k í bili. Þeir orðnir alvaldir í sveitarfélaginu, gæta sín að birta ekki of mikið í fundargerðum sínum, birtist þær á annað borð þannig að umkvörtunrefnum fer fækkandi þó stjórnsýslubrotin grasseri aldrei sem fyrr. Kannski menn séu sannleikanum sárreiðastir eða hvað? Ótrúlegt hvað ég virðist fara fyrir brjóstið á sumum ennþá.

Í öllu falli er það nú svo að þessi bloggsíða er á mína ábyrgð og hér hef ég hugsað mér að blogga um það sem mér liggur á hjarta hverju sinni, súrt og sætt, hæðir og lægðir. Mér myndi ekki leiðast það að fá comment en því miður er það staðreynd að þeir sem láta hæst, koma ekki fram undir nafni.  Eru þess duglegri að þyrla upp moldviðri, fara með veggjum, koma af stað illindum, ala á tortryggni og splundra vináttusamböndum.  Stundum tekst það, stundum ekki.

 Ég hef ekki náð það miklum "þroska" í andlegum og trúalegum skilningi þannig að ég hef ekki fyrirgefið mínum böðlum. Til þess að slíkt geti gerst þarf heiðarlegt uppgjör að fara fram, þannig er það einfaldlega og þannig verður það. Það ferli er hafið og tekur tíma.

Enginn er fullkominn, ég ekki heldur og tilbúin að viðurkenna það. Margt hefði ég viljað gera öðru vísi í gegnum tíðina en ég get ekki breytt fortíðinni, einungis haft áhrif á núið og framtíðina. Gera betur á morgun en í gær og reyna að bæta fyrir það sem betur mátti fara í liðinni tíð. Þess ber að geta að maður ræður ekki alltaf við aðstæður, oft koma þar aðrir inn í sem ráða för.

Hvað sem þessum vangaveltum líður, þá er Katan að fara í próf á morgun kl.20.00 annað kvöld. Veit að henni á eftir að ganga vel, hún var arfahress í kvöld og ég ekki hlegið lengi svona dátt með henni.