Kemur þetta eitthvað á óvart?

 Ég hef löngum haft þann grun að til stæði að einkavæða allt heilbrigðiskerfið. 40% þegar komin skv. opinberum yfirlýsingum.  Ég er ansi hrædd um að mörgum bregði í brún núna. Það jákvæða gæti gerst að þjónustan yrði hugsanlega mannsæmandi, mistökum myndi kannski fækka og líf landsmanna margra lengjast að sama skapi. 

Eins og einhverjum varð á orði; ,,If you can´t beat them, join them"

Spái því að aðild í ESB verði undirbúin á þessu kjörtímabili með bindandi samningum. Frumvarp um opinbert hlutafélag fer í gegn sem og aðild að ESB.  Ekkert stoppar núverandi ríkisstjórn enda í bullandi meirihluta á þingi.  Þetta kaus þjóðin og þetta vill hún. Nú verða hraðar hendur. Gúrkutíð framundan hjá tryggingafélögunum, hverjir aðrir skyldu nú hagnast?

Einhver skýring hlaut að koma á brottrekstri forstjóra LSH.  Þarf nokkuð fleiri orð

Landspítalinn opinbert hlutafélag?

Einkennileg þessi heilsa

Botna hvorki upp né niður í ástandinu síðustu 2 og 1/2 vikuna, þ.e. frá því ég brotnaði. Er reyndar orðin býsna leikin með hækjurnar, hoppa hiklaust stigana núna að örlítið meiri hraða en snigillinn. Farin að slaga upp í hraða skjaldbökunnar ef eitthvað er. Er úthaldsmeiri í pallapúlinu og hætt að mjaka mér áfram á botninum. Er hins vegar illa haldin af síþreytu og úthaldsleysi. Ef ég hef skroppið út fyrir dyr, á hækjum eða í hjólastól er mín gjörsamlega búin á því, verkjuð og aum eftir 2-3 klst. Þó ég geri fátt eitt annað en að sitja í fínum hjólastól. Eftir slíkar ferðir, steinligg ég eins og sveskja, búin á því og sef út í það endalausa. Ég hreinlega er ekki að skilja þetta ástand.

Vissi fyrir að ég væri eitthvað að lækka í blóði og járni áður en ósköpin dundu yfir. Veit náttúrlega ekkert hvort mikið hafi blætt við brotið eða í aðgerðinni þannig ég veit ekki hvort þetta ástand tengist blóðmyndinni á einhvern hátt. Við útskrift fékk ég engar upplýsingar aðrar en um endurkomutíma, hitti ekki sérfræðinginn og veit í raun ekkert um það hvernig til tókst. Ég geri mér grein fyrir því að brot er áfall fyrir skrokkinn og það er mænudeyfing einnig en ég hef ekki trú á því að ég eigi að vera eins og veimiltíta í lengri tíma á eftir. Á morgnana rangla ég eins og drukkin   vegna svima, tröppurar koma stundum fljúgandi á móti mér. Er ekki að éta einhver sterk verkjalyf né svefnlyf sem skýra þetta, Nota bene!  Húðlitur er  grárri en allt grátt og hafi hann líkst ,,Skipasundarlitnum" áður þá er ég búin að toppa hann fyrir löngu. Ættarsvipurinn leynir sér alla vega ekki.

Berst við bév....ógleðina ennþá og lystarleysið þó magaverkirnir séu snöggtum minni. Finnst allt vont en ef ég næ að koma einhverju niður, verður mér illt í fleiri klukkutíma á eftir.  Má helst ekki finna lykt af mat, oj.... Er greinilega komin í ferlegan vítahring með þetta allt saman. Prins poloið klikkar ekki frekar en fyrri daginn en það kemur reyndar fyrir af og til að mér finnist það ekki sérlega gott.

Hef reynt bókstaflega allt sem mér dettur í hug, þykist náttúrlega hafa óskaplega mikið vit á þessu öllu saman en er strand. Það verður að viðurkennast eins og er.  Siggir stormur segir að það sé komið vor, næsta skref er að láta á það reyna og koma sér út, þó ekki nema út í garð og anda að sér hreinu lofti. Kúldrast inni 99% af sólahringnum, að öllu jöfnu og hitti ekki sálu. Svo þegar ég fer loksins út, virðist áreitið yfirþyrmandi og ég eins og sönn bresk hefðarfrú; alltaf þreytt, þarf að leggja mig. OMG! Vantar bara ilmsaltið, blævænginn og vasaklútinn.

Verð að viðurkenna að mér leiðist þetta ástand heldur betur, get ekki beðið eftir því að endurheimta sjálfstæðið og frelsið. Hef verið lengi í útlegð og orððin býsna vön henni en búin að vera í stofufangelsi og einangrun núna í  2 1/2 viku og kann því fremur illa. Hef verið háð öðrum með allar bjargir og notið góðs af þrautseigju stóru systur og hennar dóttur. Get sennilega seint launað þeim allan greiðan. 

Hef reyndar haft nóg fyrir stafni, sá enga ástæðu til að vera í veikindaleyfi þegar kom að fjarkennslunni, ekkert að mér í hausnum (eða þannig) né höndunum auk þess sem ég hef haft nóg að gera í eigin verkefnum.  Mér sækist hins vegar vinnan afar hægt, löturhægt reyndar.

Sakna hundanna ekkert lítið, vantar mikið þegar Díana mín er hvergi nærri enda hefur hún fylgt mér í 10 ár. Veit að það fer vel um þær báðar í sveitinni þar sem þær eru í góðu yfirlæti. Heimilislæðan hefur verið með víðáttubrjálæði hér innan dyra síðan tíkurnar fóru, hegðar sér eins og hundur og eltir mig hvert fótmál, ekki síst í stiganum þar sem hún er orðin hálfgert vandamál, flækist fyrir fótunum á mér. Hefur alltaf haldið sér víðsfjarri blessunin þegar tíkurnar eru heima en nú á hún húsið og breiðir úr sér eins og hver önnur prímadonna og það sem meira er, hún spikfitnar.

Get varla beðið eftir endurkomutímanum sem er nk. miðvikudag, þá liðnar 3 vikur frá brotinu. Það verður spennandi að taka heftin eftir allan þennan tíma, úff.  Fæ væntanlega nýtt gips sem vonandi verður léttara en þessi 10 kílóa hlunkur er sem ég er með á löppinni núna. Það verða ákveðin tímamót því væntanlega verður tekin mynd og metið hvernig brotið hefst við og gróandinn er. Hvorutveggja segir mikið um framhaldið. Á heimboð í sveitina, sauðburður að hefjast, ætla rétt að vona að ég verði fær um að skreppa. Verður frábært að kíkja á hrossin og bara skreppa ,,heim í heiðardalinn". Ég geri mér hins vegar grein fyrir því að ég þarf að vera fær um það þannig að ég tek eitt skref í einu. 

Hún er einkennileg þessi heilsa, það finnur maður best þegar maður missir hana. Allt er háð því að maður sé með góða heilsu og fulla starfskrafta. Ekki veit ég hvernig ég myndi bregðast við ef ég missti hana varanlega. Ég hef illþyrmilega orðið vör við skeytingaleysi og tillitsleysi gagnvart hreyfihömluðum eins og mér, t.d. í verslunum síðustu vikurnar og skil nú betur þær kvartanir sem berast frá öryrkjum. Þær eiga sér stoð í raunveruleikanum, mér finnst tilllitsleysi margra vera til háborinnar skammar. Ég hef haft gott af því að kynnast því á eigin skinni.

Get eiginlega ekki ímyndað mér lífið án þess að njóta starfskrafta, sjálfstæðis og frelsis. Sem betur fer er þetta ástand tímabundið, ég kann örugglega betur að meta þá heilsu sem ég hef náð eftir veikindin. Þó ég nái aldrei fyrri starfsorku og getu, má ég svo sannarlega þakka fyrir þann bata sem ég hef fengið. Hann er ekki sjálfsagður og ekki eru allir jafn heppnir og ég. 

Ætla að nota næstu daga til að byggja upp andlegt og líkamlegt þrek til að komast í gegnum programmið sem bíður mín á miðvikudag, það er ærið verkefni fyrir fullhrausta að komast í gegnum frumskógakerfið. Í þeim efnum stendur landsbyggðin mun betur að vígi. 

Þvers og krus

Ég er eiginlega orðin kjaftstopp þegar kemur að Samfylkingunni þessa dagana og er þá mikið sagt! Mér verður sjaldan orða vant. Þingmenn og ráðherrar Samfylkingarinnar tala þvers og krus, ýmist þvert á móti yfirlýstri stefnu flokksins eða með. Nýjasta dæmi varðar innheimtu skólagjalda við ríkisháskólana. Ég er fyllilega meðvituð meðvituð um stefnu Sjálfstæðismanna, þeir vilja skjólagjöld og einkavæðingu. Samfylkingarmenn hafa verið á móti skólagjöldum í grunnnámi á háskólastigi, eitt af kosningarmálum þeirra sem gaf þeim einhver atkvæði í kassan í síðustu kosningum, ekki síst frá ungu námsfólki.

Ég hef hins vegar aldrei skilið af hverju einkareknu skólarnir eru að fá sömu framlög og þeir ríkisreknu, slíkt er mismunun enda þeir einkareknu með verulegt forskot þegar kemur að rekstrarfé. Það gefur auga leið að einkareknu skólarnir fá samkeppnisforskot sem um munar. 

Ég hef, líkt og margur, sérstaklega fylgst með störfum Samfylkingarinnar í núverandi ríkisstjórn. Sumir þingmenn þekktir fyrir óvægna gagnrýni á áherslu Sjálfstæðismanna í gegnum tíðina enda mörg, opinber stefnumál ólíkt. Margir undruðust stjórnarviðræðurnar hjá Þingvallarstjórninni, einmitt vegna ólíkra áherslna flokkanna, að því er menn töldu. Annað hefur reyndar komið á daginn, áherslur þessara flokka fara vel saman þegar kemur að einkavæðingu ríkisstofnanna og þjónustu á vegum hins opinberra. Samfylkingarmenn í Hafnarfirði voru að tryggja rekstur einkavædds leikskóla  í dag. Það  sama á einnig við um fleiri málaflokka, utanríkistefnan er orðin samhljóma stefnu íhaldsins, svo virðist sem stefnan í velferðarmálum sé einróma  og þannig má lengi telja.

Ég fæ ekki betur séð en að þeir örfáu þingmenn sem eru enn trúir sinni sannfæringu sem og opinberri stefnu flokksins, séu kveðnir hið snarasta í kútinn, ekki síst  þegar þeir tala þvert á forystuna. Skapar ekki trúverðugleika forystunnar. Mér virðist það spursmál hvenær klofningur innan Samfylkingarinnar kemst upp á yfirborð.  Það kraumar örugglega en menn ná að halda ólgunni frá fjölmiðlum og almenningi. Eins og ég hef áður sagt; rosalegar eru ráðherrastólarnir dýrir og fórnarkostnaðurinn mikill. 

Ég hlustaði á hluta viðtals við Össur í gær og get ekki sagt að hann sé svipur hjá sjón miðað við fyrri framgöngu í málum. Í dag talar hann föðurlega til þjóðarinnar og er með heimspekilegar vangaveltur í viðtölum. Sannfærir mig ennfrekar um að ég hafi rétt fyrir mér um að ýmsir ráðherrar eru að sinna persónulegum hugsjónamálum og ná fram persónulegum markmiðum.  Þeir sem ekki eru sammála ráðherranum eru náttúrlega villuráfandi sauðir sem þarf að leiðbeina á rétta slóðir.  Sollan heldur áfram á sinni ,,Móðir Teresu" braut, virðist engan áhuga hafa á málefnum innanlands né stöðuna í efnahagsmálum fremur en aðrir ráðherrar hennar.

Ansi er ég hrædd um að sá tími sem eftir er af valdatíma núverandi ríkisstjórnar, dugi henni til að einkavæða allt sem hægt er að einkavæða, selja Íbúðalánasjóð og sigla þjóðarskútunni í kaf. Einhverjir hagnast af slíkri stöðu í efnahagi þjóðarinnar. Hverjir skyldu það verða? Í öllu falli verður það Samfylkingin sem fyrst og fremst kemur til með að gjalda fyrir stjórnarsamstarf við Sjálfstæðismenn í næstu kosningum. Hef alla trú á því að við þau tímamót verði forystu Samfylkingarinnar skipt út
 Nú hefur samgönguráðherra lagt til að Bjargráðasjóður verði lagður niður og 660 milljónir greiddar út til eigenda sem eru ríkið, sveitarfélög og Bændasamtök Íslands. Hingað til hefur bændum ekki staðið til boða önnur úrræði þegar illa árar og geta ekki sótt í stéttafélagssjóði líkt og aðrar stéttir.Er enn sannfærðari um að samsæriskenning mín um vilja stjórnvalda til að þurrka út bændastéttina sé á rökum reist. Búið að selja Lánasjóð Landbúnaðarins til Landsbankans. Það verður ekkert eftir ef þetta frumvarp nær fram að ganga sem það gerir örugglega í krafti meirihluta á Alþingi. Nú þurfa bændur að fara stíga á bremsuna og standa saman

Dalamenn standi saman og leggi lið

Vísa hér í frétt á heimasíðu Skessuhorns í dag:

Nokkrir aðilar í Dölum hafa ákveðið að efna til söfnunar til að létta undir með Þórði Halldórssyni á Breiðabólstað, en hann veiktist hastarlega síðasta haust. Verið er að skoða kaup á dráttarvél með aukabúnaði sem gæti létt honum lífið við bústörfin. Forsvarsmenn söfnunarinnar segja að Þórður hafi ætíð verið tilbúinn að leggja öðrum lið og nú sé komið að þeim að endurgjalda greiðviknina.

Þórður varð fyrir því áfalli síðasta haust að fá heilablóðfall og þurfti af þeim sökum að gangast undir erfiðar aðgerðir. Hann hefur verið í endurhæfingu á Grensásdeild, en áfallið hefur gert það að verkum að hann hefur hlotið af hreyfihömlun, sem gerir honum ókleift að ganga til starfa sinna með sama hætti og áður. Fjárbúskapur og fjárrag hefur verið órjúfanlegur hluti af lífi Þórðar frá bernsku og ljóst að þangað stefnir hugurinn þó önnur nálgun þurfi að vera á verklagi í bili. Því hefur verið ákveðið að athuga með kaup á dráttarvél með aukabúnaði sem hentar honum til að sinna fleiri og fjölþættari verkefnum við bústörfin. Aukabúnaður sem þessi er dýr og mikil vinna í því fólgin að aðlaga hann að þörfum hvers og eins. Nú líður senn að því að Þórður útskrifist af endurhæfingardeild og haldi áfram að vinna að framförum sínum heima að Breiðabólstað. Telja menn að nefndur vélbúnaður komi þar að afar góðum notum og auki lífsgæði Þórðar til muna og hjálpi honum á batabraut. Stofnaður hefur verið söfnunarreikningur til að létta undir með hjónunum á Breiðabólstað við að fjárfesta í þessari sérútbúnu dráttarvél. þeirra og vænta þeir sem að málinu standa að sem flestir sjái sér fært að leggja þeim lið. Söfnunarreikningur átaksins er hjá Kaupþingi í Búðardal og er nr. 0312-26-70707, kt. 091276-2249. Tilsjónarmaður þessa söfnunarátaks er: Trausti V. Bjarnason, Á, s. 434 1420  og 663 1420.

Frábært framtak Dalamenn, þetta er rétti hugsunarhátturinn! Tek heilshugar undir þetta átak og hvet alla til að leggja málefninu lið. 

 

Staða bankanna

Núverandi forsætisráðherra er á þeirri skoðun að einkavæðinga bankanna, þ.e Lansbankans og Búnaðarbankans, hafi verið eitt mesta framfaraspor sem stigið hefur verið í íslenskri stjórnmálasögu. Kappsmál Sjálfstæðismanna sem Halldór Ásgrímsson studdi með ráð og dáð. Bankarnir seldir á slikk, kaupendur fjársterkir aðilar. Hin íslenska útrás hófst og margir hafa hagnast síðan.

Bankarnir bókstafleg blómstruðu, tekjur þeirra jukust margfalt ár frá ári og gera enn. Til varð ný auðmannssétt viðskiptajöfra og bankamanna og landinn fór að sjá svimandi tölur þegar kom að launum fyrir stjórnarsetu og bankastjórastarfið.  Gróði bankanna hefur verið stjarnfræðilegur en ekki er hægt að segja að sá gróði hafi nýst viðskiptavinum þeirra. Þvert á móti hefur vaxtakostnaður þeirra aukist svo um munar og fer enn hækkandi.

Í dag senda bankarnir ákall til Seðlabankans þess efnis að koma þeim til bjargar í erfiðri stöðu, allt að fara í kaldakol. Nú á að taka upp evruna hið snarasta til að bjarga bönkunum frá glötun. Seðlabankinn spáir 30% lækkun á húsnæðisverði á næstu 3 árum. Bankarnir og fasteignasalarnir stuðluðu að gríðalegri hækkun fasteignaverðs og fjármagn beinlínis flæddi inn á borð til allra sem vildu taka lán. Í dag er allt lok, lok og læs, enginn fær lán og stefnir í gjaldþrot meðal landsmanna. Ástandið hjá bönkunum hlýtur að vera hrikalegt - eða hvað?

Mér varð á að rýna aðeins í tölur sem teknar voru upp úr ársskýrslu Kaupþings um daginn. Ekki er þar að sjá að menn séu að sigla þar að feigðarósi. Hagnaður ársins 2007 jókst um 53% frá árinu á undan og nam um 80.1 billjón króna (ISK)  eða 915 milljón evra og kom til fyrst og fremst vegna mikilla hækkunnar á vaxtatekjum bankans. Arðsemi eigin fjár nam um 23,5% sem verður að kallast harla gott eða hvað? Heildareignir bankans á síðasta ári námu 5,3 trilljón króna (ISK) eða sem nemur 58,3 billjón evra (€) og jukust um 35,8% á milli ára. (Heimild: ársskýrsla Exista. 2007)

Satt best að segja datt af mér andlitið við lestur á þessum tölum og árangri Kaupþings. Aðrir bankar eru líklega með svipaðar hagnaðartölur. Bankamenn og aðrir úr fjármálageiranum standa á orginu dag eftir dag, á fundi eftir fundi,  í kapp við  hvorn annan og jarma um kreppu, veikingu krónunnar og ég veit ekki hvað og hvað. Margir aðilar á fjármálamarkaðinum hóta að flytja höfuðstöðvar úr landi til að flýja fyrirtækjaskattana og forðast gengisfellingu krónunnar. 

Hvernig bregðast stjórnvöld við þessum mikla vanda bankanna og annarra fjármálastofnana? Jú, lækka fyritækjaskattinn niður í 15% til að stinga upp í þá einhverri dúsu og eru síðan búin að vera á einhverju flippi erlendist svo vikum skiptir. Seðlabankinn máttlaus, getur ekkert gert til að halda verðbólgunni niðri né hafa áhrif á þá efnahagsþrónun sem seðlabankastjóri mótaði fyrir nokkrum árum. 

Engin viðbrögð né aðgerðir til handa almenningi sem blæðir fyrir útrásina, sukkið og offjárfestingar viðskiptajöfranna og bankanna. Búið að færa kvótan upp í hendurnar á örfáum aðilum sem nýta hann eins og þeim sýnist enda allari fjárfestar og í kapphlaupi við útrásina miklu. Nýgerðir kjarasamaningar sem stjórnvöld voru stolt af þó ,,dýrir" væru fyrir þjóðarbúið, eru farnir til fjandans, kaupmátturinn löngu farinn í vaskinn ásamt þeirri hungurlús sem hækkun launa nam. 

Á hverjum degi mætir þjóðin verðhækkunum  á neysluvörum og eldsneyti. Útlansvextir bankanna hækka sem og öll þjónusta. Samdráttur verður á atvinnumarkaðinum og menn herða sultarólina. Margir eru reyndar komnir í innsta gat í þeim efnum og ná ekki að herða ólina frekar. Það heyrist ekki mikið í þjóðinni vegna þessara erfiðu stöðu sem upp er komin. Þeir sem hafa hæst eru bankarnir, fjármálafyrirtækin og fasteignarsalarnir. 

Sjálfstæðismenn hafa verið iðnir við kolan þegar kemur að einkavæðingu ríksifyrirtækjanna. Við sjáum nákvæmlega sömu þróunina og hjá bönkunum, þegar kemur að Símanum, þar hagnast með á tá og fingri og kunna ekki aura sinna tal. Þjónustan aldrei verið síðri né kostnaðarsamari.  Mikil þrýstingur er á að einkavæða Íbúðalánasjóð, þar sjá bankarnir vaxtamöguleika hér á heimamarkaði og arðvænlegar tekjur. Byrjað er að einkavæða LSH og heilbrigðsþjónustuna, við eigum eftir að sjá mun meira af  slíku á næstu vikum, trúi ég. Næsta skrefið verður að einkavæða orkufyrirtækin og aðrar náttúruauðlindir og  þá hefur draumur Sjálfstæðismanna ræsts. Allt sem skiptir máli komið í hendur auðmanna, samkeppnin í algleymingi. Landsmenn borga. 

Ekki bjart framunan í efnahagsmálum okkar einstaklinganna. Ráðherrar og þingmenn Samfylkingarinnar sem gagnrýndu hvað mest einkavæðingu og aðgerðir fráfarandi ríkisstjórnar sitja nú sem fastast aftur í sæti á Benzinum eða fremst í einkaþotunni, á ferð og flugi til að bjarga heiminum og svala persónulegum löngunum sínum. Láta gamla drauma rætast, eru ekkert að skipta sér af Geir og kompaní. Ríkisstjórnin því ekki starfhæf svo dögum og vikum skiptir en það virðist ekki skipta neinu máli. Allt gengur sinn vana gang.

Sumir telja að réttast væri að ríkisstjórnin segði af sér sem og stjórn Seðlabanka Íslands ásamt seðlabankastjórum.  Ég er ekki svo viss um að það sé rétta leiðin. Ég óska engu stjórnmálaafli svo illt að taka við þjóðarskútunni eins og hún er í dag. Eðlilegast væri að þeir sem hafa skapað þessa stöðu, axli ábyrgðina og þrífi upp sinn eigin skít. Ég neita hins vegar að trúa því að þjóðin muni kjósa þessa hörmung yfir sig í næstu kosningum. Sjálfstæðismenn hljóta að veikjast og  forystumenn Samfylkingarinnar látnir fjúka. 

Það verður fróðlegt að fylgjast með afkomutölum bankanna, Símans og fleiri einkavæddra fyrirtækja í náinni framtíð - samhliða afkomu þjóðarinnar og heimilanna. Það verður einnig fróðlegt að fylgjast með komandi kjarasamningum.

Blessaður þroskinn

Fjórða  geðorðinu boðar að einn mikilvægasti lærdómurinn í lífi okkar sé að læra af mistökunum. Við erum ekki fullkominn og enginn getur ætlast til þess.  Enginn getur lofað okkur því að lífið sé alltaf sanngjarnt og dans á rósum. Geðorðið boðar því að skynsamlegt sé að reikna alltaf með erfiðleikum og vinna sér þannig inn forskot. Með þeim hætti er hægt að koma í veg fyrir katastróf þegar á móti blæs og erfiðleikar steðja að.  Þegar kemur að mistökun, er rétt að vera með jákvætt hugarfar og finna út þann lærdóm sem við getum dregið af mistökum okkar. 
Þeir sem eru hvað hamingjusamastir eru ekki endilega þeir sem lenda í hvað minnstu erfiðleikum og mótlæti heldur þeir sem takast á við erfiðleikana og vandamálin með jákvæðu hugarfari 

Mikill sannleikur fólginn í þessu geðboðorði  sem og öðrum.  Allt okkar líf erum við að læra og þroskast, mismikið, sumir meira en aðrir. Mistígum okkur, hrösum, rísum upp aftur og lærum að mistökunum, a.m.k. flest okkar. Af hverju meira er lagt á suma veit engin, svör við þeirri spurningu fær maður sennilega aldrei.

Ástæður andstreymis og erfiðleika eru jafn misjafnar og þær eru margar. Sumar má rekja til sjálfskaparvíta, aðrar ófyrirsjáanlegar og enn aðrar af annarra völdum. Þær síðast nefndu eru í mínum huga erfiðust að sætta sig við. Aðstæður sem einstaklingurinn hefur enga stjórn á og ræður ekki við. Sá sem lendir í slíkum aðstæðum hefur val, annað hvort að láta slíkar aðstæður buga sig og stjórna lífi sínu eða rísa upp og halda áfram. Það síðarnefnda skynsamlegra á meðan einstaklingurinn hefur þrek til þess. Þetta á reynda við um alla erfiðleika. Sálarþrek manna er hins vegar mismikið, sumir búa yfir meiru en aðrir. En valið er alltaf okkar of sjálsmynd okkar hefur mikið að segja þegar kemur að því að því að höndla erfiðar aðstæður.

Flest okkar eiga drauma, bæði í einkalífi og starfi, sumir raunhæfir aðrir ekki.  Mörg okkar leggjum mikið á okkur til að uppfylla draumana og markmiðin sem við setjum okkur. Því er nefnilega þannig farið með mannskepnuna að henni dugar yfirleitt ekki að uppfylla einungis grunnþarfir sínar eins og næringu, húsaskjól, öryggi o.s.frv.  Hún sækist eftir félagskap, virðingu annarra, vill tilheyra einhverjum og vera viðurkennd. Metin að verðleikum sem er kannski ekki sjálfgefið. Flestir vilja vera góðir í einhverju, ná langt á sínu sviði og finna að þeir eru að gera hlutina vel. Bæta sig stöðugt, finna nýjar leiðir að settum markmiðum og hafa jákvæð áhrif á aðra og umhverfi sitt. Í þessari viðleitni leggja menn mismikið á sig og vissulega á þessi lýsing ekki við alla. Sumum dugar að sinna grunnþörfum sínum, hafa ekki þörf fyrir að afreka neitt umfram það og það er bara allt í lagi.

Staðreyndin er hins vegar sú að í sumum tilvikum dugar ekki að gera sitt besta, læra af mistökunum,  þroskast, læra af reynslunni, verða sterkari einstaklingur o.s.frv. því við fáum ekki við allt ráðið. Við getum ekki stjórnað öðrum, ekki nema upp að vissu marki og við getum aldrei haft stjórn á öllum aðstæðum. Í sumum tilvikum eru aðrir við stjórnvölinn og ráða för. Við erum þá háð þeim, áherslum þeirra, valdi og vilja. Ekki raðast alltaf réttir einstaklingar við stjórnvölinn, það brennur við að einhverjir misbeiti valdi sínu, fari í manngreiningarálit, hyglir sínum o.s.frv. Við slíkar aðstæður er fátt eitt til ráða, maður verður að láta ýmislegt yfir sig ganga og gerir það. Það er hins vegar ekki þar með sagt að maður sé kátur með það eða sáttur. Kemur þá æðruleysisbænin sér vel, hef kyrjað hana oftar en einu sinni í huganum síðustu árin og kem til með að gera það áfram.

Okkur þarf sem sé ekki að líka sumt af því sem að okkur er ætlað né allar þær aðstæður sem við lendum í.  Það er hins vegar okkar val hvernig við bregðumst við og spilum úr þeim spilum sem að okkur er rétt. Það er líka allt í lagi að viðurkenna það þegar maður er ekki sáttur,Pollýönu leikurinn á ekki alltaf við þó vissulega sé hann af hinu góða. Ef sanngirni er víðs fjarri, einstaklingurinn ekki metinn af eigin verðleikum eða virðingu ábótavant er eðlilegt og heilbrigt að hann íhugi sín viðbrögð og láti í ljós vonbrigði og óánægju - eða hvað?  

Blákaldur veruleikinn

Ekki er hægt að baða sig í frægðaljóma alla daga, maður verður að horfast í augu við staðreyndir lífins líka. Ekki eru hlutirnir alveg að ganga eins og ég hafði vonað, það er svo sem ekkert nýtt. Vonbrigðin rista misdjúpt, eins og gengur.

Mundi  eftir frábærum heilræðum sem ég fékk í fyrra frá konu sem ég met mikils, þegar mest gekk á í mínu lífi:

Gerðu ráð fyrir erfiðleikum
sem óhjákvæmilegum þætti lífsins.
Berðu höfuðið hátt þegar þeir
bresta á og segðu:
„Þið hafið ekki roð við mér”
(Ann Landers)

Maður getur ekki reiknað með því að allt gangi upp, þannig er  lífið. Oft ósanngjarnt finnst mér en það þýðir ekkert að væla yfir því, slíkt gerir illt verra. Finn einhvera leið út úr mínum vonbrigðum eins og áður og rís upp aftur með einhverjum ráðum.

Fræg einn dag

Ég hef örugglega þótt nokkuð spaugileg í dag. Dreif mig upp á Skaga, síðasta staðlota annarinnar. Fikraði mig varlega niður 13 tröppurnar í stiganum hér heima, skautaði með hækjurnar utan dyra og neyddist til að skríða á hægri rasskinn niður útidyratröppurnar. Skjögraði út í bíl, skelfingu lostin og á inniskónum. Sara, systurdóttir mín, tók að sér að ferja gripinn upp á Skaga og verða honum innan handar.

Mín beið þessi líka forláti, fallega blái hjólastóll þegar að skólanum mínum var komið. Einn  nemenda minna bauð mér stólinn sem gjörsamlega bjargaði mér. Var rúllað eins og kvikmyndastjörnu inn í skólan þar sem móttökunefnd  beið mín til að kenna mér á lyftu hússins. Dagurinn byrjaði með prófi sem var byrjað þar sem við vorum aðeins í seinni kantinum. Allir á kafi við úrlausn prófsins þegar ég birtist eins og hver önnur stjarna í þessum fína, bláa hjólastól, klyfjuð hækjum, veski, tölvutösku og náttúrlega með fylgdarmann. Reisti mig tígulega úr stólnum, sýndi afburðahæfni á hækjunum og hlammaði mér á stól við kennsluborðið. Tókst auðvitað að vera með smá ,,senu" og rak mig utan í borðið með tilheyrandi. Ég get sagt með vissu að koma mín vakti athygli  en skal ekki fullyrða um aðdáun.

Mér tókst að komast í gegnum daginn stórslysalaust, svona framan af degi, enda á fína, blá hjólastólnum og nánast útilokað að gera einhver óskunda. Brunað í bæinn á kagganum hennar Söru rétt fyrir kl.13. og beint í búð. Ískápurinn tómlegur og illa lyktandi þannig að nú var lag. Náði að klöngrast á hækjunum inn í búð, hoppaði þar og hökti, benti Söru með hækjunni á það sem ég vildi láta tína í körfuna fyrir mig, eins og hver önnur stjórstjarna og stóð mig bara býsna vel. Keypti vel inn og fílaði mig í botn, eins og börnin segja. Var í draumahlutverki mínu

 

 

 

 

 

 

Heldur vandaðist málið þegar heim var komið, fljúgandi hálka að útidyratröppunum, ég á inniskónum og engir mannbroddar á hækjunum. Var ekki alveg á því að skríða upp tröppurnar á rassinum líkt og fyrr um daginn, var harðákveðin í því að á hækjunum færi ég, með fullri reisn. Uppskar eftir því, steig óvart í brotna fótinn. ÁÁÁÁiiiiiiiiiii  heyrðist um allt hverfið. Hundur hefði ekki ýlfrað hærra.

Skakklappaðist upp mínar tröppur, úti sem inni og lauk ferðinni uppistandandi. En hvernig datt mér í hug að mér tækist að fara í gegnum daginn, stórslysalaust! Sumir stinga hausnum dýpra í sandinn en aðrir. Hef ákveðið að halda mér inni við næstu daga í ljósi þessarar reynslu. Ferðast hér eftir einungis á sópnum mínum í skjóli nætur.

 

 

 

 

Að finna upp hjólið

Rakst á frétt um mína fyrrum heimabyggð á vef Skessuhorns í dag. Alltaf eru menn að finna upp hjólið. Nýjastu fregnir eru þær að nú sér búið að ráða stjórnsýsluráðgjafa til vinna ,,að gerð skipurita og skipunarbréfa fyrir nefndir og stjórnsýslu sveitarfélagsins".  Haft er eftir sveitarstjóra að slík vinna hafi aldrei áður farið fram í  sveitarfélaginu og að nú finnist sveitarstjórnarmönnum tími  til að breyta til og stefnt sé að skilvirkari stjórnsýslu með þessu aðgerðum.

Mér svelgdist á kókinu sem ég var að súpa á. Hvar hafa menn verið síðustu árin?  Slík undirbúningsvinna fór fram á síðasta kjörtímabili og var langt komin ásamt starfslýsingum og hvað eina. Hefði ekki þurft mikið til ef menn vildu breyta einhverjum pólitískum áherslum. Í þá tíð þótti eðlilegt að sveitarstjóri ásamt sveitarstjórnarmönnum tækju að sér slíka sverkefnavinnu í stað þess að ráða til sín sérstakan ráðgjafa.

Hitt er svo annað mál að með þeim hætti er kannski tryggt að vel og rétt verði staðið að málum þannig að þeir sem ekki kunna til verka séu að fikta í svo mikilvægum málum sem stjórnnsýslan er.  Hver veit nema að sumir sveitarstjórnarmenn fái tilhlýðilega tilsögn í stjórnsýslulögunum, meðferð opinberra mála, vanhæfisástæðum o.s.frv.?  Enn sitja menn beggja megin við borðið við afgreiðslu mála, jafnvel allan hringinn, ef því er að skipta og þykir ekki tiltökumál.

Það ber alltaf að líta það jákvæðum augum þegar menn viðurkenna vanmátt sinn og fela öðrum þeim verkefni sem þeir ráða ekki við sjálfir. Í því felst mikill styrkleiki sem ber að virða. Það kann ekki góðri lukku að stýra þegar menn eru að kljást við og ábyrgjast mál sem þeir hafa ekki þekkingu eða færni til eins og allir þekkja í lífinu. 

Það er hins vegar  alltaf betra að segja rétt og satt frá staðreyndum. Menn eru alla vega ekki að finna þetta hjól upp í fyrsta sinn. A.m.k. tveir af núverandi sveitarstjórnarmönnum tóku þátt í  þeirri vinnu sem fór fram fyrir nokkrum árum. Eins og umræddum sveitarstjóra varð á orði þá er ,,nauðsynlegt í nútíma samfélagi að fyrir liggi hvað fólk sé að taka að sér sem sest í nefndir á vegum sveitarfélaga". Er ég honum hjartanlega sammála en þetta  hefur legið fyrir , hvar hafa menn alið manninn í þessari  sveitarstjórn?

Nú skil ég

Hann er langur ,,fattarinn" á mér. Búin að velta því fyrir mér mánuðum saman hver tilgangur Sjálfstæðismanna hafi verið með sameiningu sjávarútvegs- og landbúnaðarráðuneytis. Tvö óskyld ráðuneyti sameinuð.  Yfirstrumpur sami ráðherran og hefur staðið að því að útrýma hefðbundnum sjávarútvegi í meira en áratug. Mér hefur það verið með öllu óskiljanlegt hvaða hvatir hafa legið þarna að baki en í morgun kveiknaði á perunni: Það á að útrýma íslenskum landbúnaði, a.m.k. í núverandi mynd. Þá verður engin þörf fyrir sérstakt landbúnaðarráðuneyti.

Fór að kveikja á perunni þegar ráðherra boðaði nýtt frumvarp um óheftan flutning á hráu kjöti svo fremi sem afurðin uppfyllti staðla ESB. Reyndi mikið að finna eitthvað jákvætt við þá breytingu enda með fóbíu fyrir kamphylobakter og salmonellu.  Ráðherran telur einu jákvæðu áhrifin við breytinguna vera þau að óheftur innflutningur muni auka samkeppnina hér á landi sem væri til góða. Engin breyting á tollum þannig að ef kjötverð lækkar til neytenda, kemur sú lækkun einungis til vegna samkeppninnar.  Gott og vel en ég var ekki alveg að kaupa þetta.

Mér fannst týran af perunni heldur dauf með þessi rök. Hún breyttist hins vegar í 100 W peru þegar ég las um fyrirætlan ráðherrans um að fækka héraðsdýralæknum úr 16 í 6, stækka sem sé héruðin, skikka dýralækna til að sinna eftirliti og leggja af allan einkarekstur.  Þetta hljómar ansi þokukennt í fyrstu, hvaða eftirliti eiga héraðsdýralæknar að sinna?  Búið að úrelda flest sláturhús í landinu, einungis nokkur starfandi og það ekki í öllum landsfjórðungum. Ég fæ ekki séð að þeir dýralæknar sem ráðherran gerir ráð fyrir, hafi næg verkefni allt árið um kring. Hvað með eftirlit og meðferð á skepnum á fjár- og kúabúum? 

Sem fyrrum landsbyggðatútta tel ég mig þekkja nokkuð til dýralæknishéraða, bæði fyrir vestan og norðan. Um er að ræða feiki stór og víðfeðm héruð, erfið yfirferðar og langar vegalengdir. Stöðug sólahringsvakt dýralækna sem sinna veikum og slösuðum skepnum allan sólahringinn, allt árið um kring. Sinna auk þess bólusetningum og heilbrigðiserftirliti svo ekki sé minnst á blessaðan sauðburðinn svo fátt eitt sé nefnt af þeirra skyldustörfum.

Síðustu árin hefur verið mjög erfitt að manna héruðin, ekki síst vegna þessa álags. Nánast útilokað að fá afleysara nema með þeim hætti að næsti héraðsdýralæknir bæti við sig nágrannahéraðinu, tímabundið. Það segir sig sjálft að starfið er gríðalega erfitt og álagið mikið. Bændur vilja að sjálfsögðu þjónustu og þó það einkenni þá marga að draga það eins lengi og hægt er að kalla til dýralækni þar sem þeim hefur fundist þjónustan dýr, miðað við lágar tekjur búanna, hefur átt sér hugafarsbreyting síðasta áratuginn þannig að minna er um að skepnunum sé lógað heima í útuhúsi af bóndanum sjálfum.  Lagt meira upp úr því að bjarga þeim skepnum sem þeir hafa ræktað upp og eru stoltir af.

Dýralæknar hafa í auknum mæli stofnað eigin fyrirtæki og dýraspítala enda ekki allra að vinna fremur vanþakklát starf úti í héraði sem seint verður talist fjölskylduvænt. Þeir þrífast ágætlega enda mikið um gæludýr og hestamennskan í algleymingi.  Mikið meira en nóg að gera og vantar virkilega fjölgun í stéttina.

Það þarf ekki að stíga í vitið til að átta sig á því hvað er hér á ferðinni. Það á sem sé að fækka búum enda engin ástæða til annars með þau fáu sláturhús sem eftir eru. Þannig skapast réttlæting fyrir þeirri ákvörðun að fækka héraðsdýralæknum og skikka þá til að vinna einungis sem opinberir ríkisstarfsmenn. Innflutt kjöt kemur í staðinn fyrir það innlenda. 

Það hlaut að vera skýring á sameiningu ráðuneytanna, sjávarútvegsráðherra beitt fyrir klárnum og dregur vagninn enda með breitt bak eftir að hafa innleitt hrun sjávarútvegsins og byggðanna. Honum munar ekkert um að bæta öðrum skítverkum á sig. Ávinningurinn verður þéttari byggð og stærri byggðakjarnar, sveitirnar leggjast af, einungis stóru búin í hverjum landsfjórðungi koma til með að lifa af og blómstra. Ofgnótt af rými fyrir sumarbústaðabyggðir skapast fyrir örþreytta og stressaða viðskiptajöfra og borgarbörnin. Svolítið rómantískur blær á þessari framtíðarsýn - eða hvað?

Ég hlýt að velta því fyrir mér hverjir höfundar af þessari útrýmingastefnu ríkisstjórnarinnar séu. Eru það viðskiptajöfrarnir eða embættismannaklíkan? Eða er þetta afrakstur úr hugmyndavinnu fjármála-, forætis-, sjávarútvegs- og landbúnaðaráðherra okkar?

Ég hef löngum haldið því fram að það sé stórhættulegt þegar vanhæfir og grunnhyggnir menn komast til valda. Ekki síst á landsbyggðinni þar sem nálægðin er mikil og klíkuskapurinn er mikill.  Ástandið er greinilega ekkert skárra í stærri byggðum, það sást best með klúðri Sjálfstæðismanna í borginni. Í landsmálunum erum við að sjá það í auknum mæli að menn eru orðnir svo forhertir og öryggir í krafti síns valds og umboðs til kjósenda, að þeir svitna ekki þó hvert hneykslið og spillimálið komi upp á yfirborðið. Þeim finnst hvers kyns spilling, klíkuráðningar og óhóflegur stuðningur við einkavæðigu á auðlindum þjóðarinnar vera hið eina rétta og sjálfsagt mál. 

Samfylkingarmenn sem hvað harðast gagnrýndu íhaldið í síðustu ríkisstjórn, stíga nú ölduna með Sjálfstæðismönnum þegjandi og hljóðalaust. Stólarnir gríðalega verðmætir. Hafa selt skrattanum ömmu sína. Það heyrist reyndar boffs úr horni VG en það einkennist fyrst og fremst af sveitarómantík 20. aldarinnar þar sem sjálfsþurftarbúskapurinn og nægjusemin eru sett á stall. Ekki heyrst múkk í okkar gamla landbúnaráðherra  eftir að Bandormurinn var kynntur og þar með taldar þessar breytingar á embættum dýralækna.

Í mínum huga er enginn vafi hver hvatinn er að baki óheftum innflutningi og fækkun dýralæknishéraða. Það á að útrýma landbúnaðinum í núverandi mynd, gera stóru  framleiðendurna enn stærri og losa sig við þá litlu. Yfirstrumpur sjávar- og landbúnaðarráðuneytis annað hvort treystir því að fólk sjái ekki í gegnum þessi áform eða telur sig öruggan um að komast upp með þau, hvað sem tautar og raular. Hann og flokkur hans hefur komist upp með ansi margt hingað til.

En ég hef trú á því að hvorki bændur né dýralæknar láti snúa á sig og þvinga sig með þeim hætti sem ríkisstjórn áformar nú. Ég hef þá trú að fólk sé búið að fá nóg og miklu meira en það og komi til með að sýna óánægju sína í verki í auknu mæli. Er ansi hrædd um að það dugi ekki til að forsætisráðherra reiðist og urri  opinberlega framan í almenning og segji honum að hlýða.  Hvorki bændur né dýralæknar eiga né munu sætta sig við þau örlög sem þeim eru ætluð og koma fram í Bandorminum. Þeir eru eldri en tvævetur. Nú er lag fyrir stjórnarandstöðuna að varpa skýru ljósi á þessi mál.