Heim í heiðardalinn

Við mægður skruppum heim um helgina og mætti Sigrún systir á svæðið.  Held henni hafi litist vel á, hún aldrei komið í Hörðudalinn fyrr. Svei mér ef Dalirnir hafi ekki heillað hana upp úr skónum.  Hún á hins vegar erfitt með að skilja samfélagið sem slíkt, finnst líkt og mér og öðrum, spillingin sjúkleg á ýmsum stjórnsýslustigum þess.  Held hún sé hálf undrandi á búsetuvali mínu undanfarin ár.

Við vorum nokkuð heppnar með veðrið en rosalega er allt þurrt, gróður og ár.  Fannst svolítið erfitt að sjá túnin óslegin, úr sé sprottin og punturinn stóð upp úr.  "Sveitamennskan" í mér auðvitað, vil sjá grasið í rúllum.  Ekki það að ég hafi skepnur til að éta það, fyrir utan nokkur hross.

Finnst alltaf jafn erfitt að fara að heiman aftur, verð alltaf hálf þung á eftir.  Hugsa um það sem ég vil að verði og barma mér í hljóði yfir því að hlutirnir séu ekki eins og ég óska.  Það getur samt farið svo að ég verði ein heima í vetur, er með margt á prjónunum en ekkert víst í þeim efnum.  Allt skýrist þetta á næstunni.

Gerði tilraunir til heimsókna í þessari ferð en menn ýmist uppteknir við að keyra heim rúllur eða ekki heima.  Helgarferðin fékk heldur snubbóttan endi, lenti í smá óhappi heima og sá fram á saumaskap og bóderingar á hendi auk þess að fá eina stífkrampasprautu.  Meiningin var að koma við í Borganesi enda augljóst að á heilsugæsluna heima fer ég aldrei inn fyrir dyr í lifanda lífi líkt og margir aðrir heimamenn.  En svo sá ég fram á að lenda í þessari "yndislegu" traffík" á Vesturlandsveginum þannig að ég vildi brenna beint í bæinn. Viðurkenni það fúslega að ég nenni ekki niður á Slysó í Fossvoginum þar sem biðin er lágmarik 4 klst. þannig að ég plástraði skurðina sjálf og leyfi þeim að gróa í rólegheitum. Hlýt að geta reddað mér tíma hjá læknunum á morgun til að fá pensillín. Ör skipta ekki máli hjá konu á mínum aldri.

Lá undir feldi um helgina, ekki nógu lengi samt. Hef ekki enn tekið endanlega ákvörðun um stefnu mína í lífinu.  Tek mér þann tíma sem þarf enda margir kostir í stöðunni.

Kom við á leiði Guðjóns og setti niður nokkur blóm. Búin að ætla mér það í sumar en alltaf eitthvað sem frestaði því, trúlega var ég dugleg að finna einhverjar ástæður til að fresta því enda vissi ég að þetta yrði erfitt.  Nú er fyrsta skrefið tekið í þeim efnum og þau næstu verða auðveldari.  Sá reyndar að einhver var á undan mér og finnst mér það nokkuð bratt ef grunur minn reynist réttur. Skal aldrei dragast niður á það plan sem það fólk er statt á.

Búin á því eftir helgina sem annars var fín.  Fengum heimsóknir og við systurnar skemmtum okkur vel á  laugardagskvöldið.  Hefði viljað komast yfir meira en tíminn takmarkaður.  Geri betur næst. Háttatími í fyrra lagi á þessum bæ, Katan steinsofnuð og styttist í mig.  Helgarblöðin bíða betri tíma og ekki eru fréttir helgarinnar það upplífgandi að ég vilji hellar mér yfir lestur um þær að sinni.