Örlagadagurinn

Kíkti aðeins á þáttinn "Öralagadagurinn".  Umfjöllunin var um sjálfsvíg, ekki síst með áherslu á líðan eftirlifenda.  Þörf og brýn umræða um svo viðkvæm mál sem sjálfsvíg er.  Sirrý tók viðtal við móður ungs manns sem tók sitt líf og rakti hún ásamt tvíburabróður hans aðdraganda og síðan þann tíma sem tók við.  Svo virðist sem þessi fjölskylda hafi verið lánsöm að því leytinu til að hún fékk mikla aðstoð og stuðning við að vinna sig út úr sorginni og afleiðingum hennar.

Auðvitað ýfði þessi þáttur upp allt ferlið með Guðjón, því er ekkert að neita. Við Kata áttum báðar erfitt vegna þessa, við könnumst við þá líðan og eftirköst sem þarna var lýst. Þunglyndið, hótanirnar og sjálfsvígið sjálf, allt rifjaðist upp.  Það er ekki svo að ég hugsi um þennan atburð allan daginn en daglega þó og á langt í land með að vinna mig í gegnum sorgarferlið.

Kannaðist vel við þá lýsingu sem viðmælandinn gaf um frumkvæðisleysið, lömunartilfinninguna. Í fleiri vikur var daglegt markmið að komast í gegnum daginn, allt annað sat á hakanum enda var ærin vinna að klára hvern dag skammlaus, svo ekki sé minnst á lyfjameferðinga. Ég hafði ekki krafta til að sinna því sem fylgir daglegu amstri og rekstri. Númer eitt, tvö og þrjú var að vera sterk fyrir krakkana og láta sem allt væri í lagi með mig.  Ég veit að ég er góður leikari í þeim efnum.  Skelin og yfirborðið virtist í lagi en þar fyrir innan allt í steik, algjörlega í rusli.  Ég er nýfarin að takast á við þau mál sem hafa setið á hakanum og reyna að vinna mig út úr þeim.  Taka ákvarðanir.

Ég hef hins vegar ekki fengið skilning á þessari líðan og skorti á frumkvæði, alla vega ekki frá öllum.  Þeir sem ekki hafa lent í slíkum aðstæðum, skilja þetta hreinlega ekki.  Virðist harkan óendanleg í þeim efnum hjá sumum. Mér er vel kunnugt um þá sem hyggjast nýta sér þær aðstæður og erfiðleika mína, sér til hagnaðar.  Sumir virðist þrífast best við þær aðstæður sem hægt er að hafa gott af erfðleikum annarra.  Þar sem er gróðavon, líður þeim best.  Við skulum sjá til hvort þeim verði ágengt í þeim efnum, ég hef bognað en ekki brotnað. 

Í öllu falli erum við, litla fjölskyldan, sammála um það að stuðningur við okkur var rýr og áfallahjálp engin. Kerfið brást, kirkjan var til staðar en einungis í skamman tíma. Við nutum stuðnings stórfjölskyldunnar en það eru takmörk sett fyrir því hversu megnug hún er í svo erfiðum og viðkvæmum málum. Til eru þeir sem beinlínis ásaka mig fyrir sjálfsvíg Guðjóns, ég veit ekki hvort ég eigi að vorkenna þeim eða reiðast. Eins og ég hef oft sagt, er mér ætlað að vera ansi kyngimögnuð kona með alla þræði í hendi mér.  Norn,sem sagt

Við munum halda áfram að vinna okkur í gegnum sorgarferlið, við getum ekki spólað til baka og breytt neinu. Guðjón er farinn og það er endanlegt.  Við getum einungis lært af þeirri reynslu sem við lentum í og bætt þeim lærdómi við reynslubankann sem er orðinn ansi fjölskrúðugur. Söknuðurinn verður alltaf til staðar og sorgir nístir eins og ég hef áður sagt.

Ég fagna því umræðunni um þunglyndi og sjálfsvíg, vonandi eykst skilningurinn á slíkum aðstæðum og dregur úr fordómum. Þeir eru ótrúlega miklir og þeir sem telja að það sé öðrum að kenna að einstaklingar taki slíkar ákvörðanir sem sjálfsvíg er, eru trúlega þeir sem hafa mestu fordómana. "Margur heldur mig sig".

Framundan ný vinnuvika og vonandi einhver svör frá Sigga Bö