Brottför

Erfiður dagur, áfram verkir og vanlíðan. Komst ekki í barnaafmæli hjá systursyni mínum, finnst það eiginlega ófyrirgefanlegt. Er heldur skánandi eftir miðnætti.  Krakkarnir ekki of góðir til heilsunnar heldur en af öðrum ástæðum þó

Styttist í brottför hjá Kötunni, flýgur út til Köben kl. 7.20 þannig að hún verður að vera mætt á völlinn um kl. 5.30. Bíður í Kóngsins Kaupmannahöfn í 8-9 og flýgur þá til Búdapest. Kvöldið hefur tekið á hana, okkur báðar reyndar. Ég hef ætíð átt erfitt með að kveðja, hún virðist líkjast mér í þeim efnum. Auðvitað eigum við ekki að láta svona, stutt í vorið og við hittumst fljótlega aftur. Tíminn líður á ógnarhraða þannig að það verður komið sumar áður en maður veit af. Við erum ekki fyrstu mægður og mæðgin sem eru aðskilin og því síður þau síðustu. Aðskilnaður er hluti af lífinu og hluti af því að fullorðnast.

Ég held að brottförin hefði verið auðveldari fyrir Kötuna ef Haffi hefði farið samferða henni út. Hann getur það ekki, er í rannsóknum og bíður eftir niðurstöðum.  Verður að klára það prógram, ekkert vit í öðru. Hann fer næsta sunnudag á sama tíma ef allt gengur upp. Kata er þó heppin að því leytinu að skólafélagi hennar fer samferða henni út. Veit að allt verður í fínu standi um leið og út er komið. Það er brottförin og það að kveðjast sem fer í hana og mig

Við erum sennilega alltof háð hvort öðru þessi litla famelía enda reynt margt saman. Einkennilegt að líta til baka og hugsa um liðna tíð. Mótlætið hefur einhvern veginn verið fylgifiskur okkar lengi og litað okkar tilveru. Við erum vön að þurfa að berjast áfram og oft hefur verið hart í dalnum. Við höfum hins vegar átt okkar gleðistundir sem ber að þakka. Stundum þarf ég að minna sjálfa mig á það. 

Mér finnst reyndar það góð tilfinning hvað krökkunum gengur vel í sínu námi. Þau eru að plumma sig ótrúlega vel og eru sterkir karekterar. Vissulega ólík en samt lík. Ég veit að þau eiga eftir að standa sig frábærlega vel í starfi. Ég mun að sjálfsögðu láta þau snúast í kringum mig og kvabba miskunarlaust í þeim þegar fram í sækir. Er ekki dugleg að fara til læknis, er óttalega sérvitur í þeim efnum. Vil helst sjá um mig sjálf en verð stundum að láta í minni pokan og láta skynsemina ráða. Set öll veikindi á ,,hold" þangað til þau eru komin nógu langt í náminu til að sinna þeirri gömlu.

Síðustu vikur hafa flogið áfram, búið að vera frábær tími. Komumst ekki yfir allt sem var á dagskránni, verðum bara að gera betur næst í þeim efnum.  Rannsóknir Haffa hafa nokkuð skyggt á seinni hlutan, óvissa er alltaf nagandi en sem betur fer virðist krankleiki hans ekki alvarlegur ef gripið er í taumana tímanlega. Hann er hins vegar hvimleiður og eitthvað sem hann verður að læra að lifa með ef grunur reynist réttur. Reyndar finnst mér komið nóg af brasi hjá okkur, litlu famelíunni.

Ég hlakka a.ö.l. til komandi tíma. Er smátt og smátt að finna mína stefnu, er ekki lengur eins og korktappi úti á sjó. Komin með áttavita um borð og byrjuð á læra á hann þannig að tilveran er ólíkt léttari. Síðustu 2 ár hafa verið erfið, árin þar á undan líka, sífellt hefur fótunum verið kippt undan okkur, allt tekið frá manni, endurtekið. En við stöndum alltaf upp aftur, byrjum upp á nýtt enda ekkert annað í stöðunni. Kannski við eigum 9 líf í þeim efnum. Í öllu falli er ég ákveðin í því að njóta þess sem framundan er. Er með margt á prjónunum og hlakka til að framkvæmdastigsins. Leita þó enn á rauðum ljósum eftir viðskiptahugmyndinni

 Prinsessan á góðri stundu með Heiðrúnu vinkonu

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það verður óneitanlega tómlegra í  kotinu þegar orkuboltinn  er farin út en þess meira gaman að hittast á ný eftir nokkra mánuði.

Athugasemdir

[Hallgrímur Óli Helgason, 3.2.2008 kl. 02:49]

[Sigrún Óskars, 3.2.2008 kl. 09:54]

Guðrún, í janúar ár hvert kveðjum við dótturina (23 ára), þegar hún heldur í sitt árlega flakk, sem tekur yfirleitt 6-7 mánuði. Það er alltaf erfitt að kveðja, ég og bróðir hennar (14 ára) erum alltaf með tárin í augunum, þannig að ég skil þig vel, það tekur á mann.  Alltaf tómlegt fyrst eftir að hún fer og maður byrjar að bíða eftir tölvupósti og hefur smá áhyggjur, sem þýðir ekkert, maður breytir engu með því. Hún er núna í Kína og verður að flakka um Asíu fram á sumar.

En hvað er hægt að gera við þessa verki? Þú veist að við hjúkkur þolum ekki að aðrir hafi verki - væri hægt að athuga með deyfingar? En gangi þér vel og eitt sem mig langar að minna þig á: Þetta er ekki aumingjaskapur!!

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 3.2.2008 kl. 16:28]

Ástarkveðja til elsku Guðrún Jóna mín

[Linda Linnet Hilmarsdóttir, 3.2.2008 kl. 16:29]

Ps sorrý það átti að standa Ástarkveðja til þín elsku Guðrún Jóna mín

[Guðrún Jóna Gunnarsdóttir, 3.2.2008 kl. 22:17]

Takk fyrir þetta öll sömul, þið eruð yndisleg

Þú veist þá hvað kveðjur eru erfiðar Sigrún, þær eiga ekkert að vera það enda ekkert nema jákvætt þegar börnin fullorðnast.  Söknuðurinn er auðvitað eðlilegur en engu að síður sár. Er sammála þér með okkur hjúkrunarfræðingina, við leggjum yfirleitt ofuráherslu á verkjastillingu í okkar starfi. Ég er ein þeirra sem hef þá skoðun að enginn eigi að þurfa að finna  til. Einhvern veginn hef ég lent svona ,,á milli" núna.Krabbameinslæknirinn búinn að útiloka illkynja vöxt, Verð trúlega að leita til ei nhvers annars sérfræðings vegna þessa ástands, helst þá meltingasérfræðings trúi ég. Er ekki beint dugleg að banka upp á hjá doktorum og ekki beint áfjáð í frekari rannsóknir. Verð að gera eitthvað fljótlega ef ástandið lagast ekki. ÚFF

[Anna Einarsdóttir, 3.2.2008 kl. 23:44]

Það er nauðsynlegt að hafa alltaf eitthvað til að hlakka til.  Það þarf ekki að vera stórt..... bara eitthvað sem manni finnst gaman að.