Það léttir til

Líðanin mun betri í dag en síðustu daga, bæði andlega og líkamlega.  Ákvað það í morgun að hætta að velta mér upp úr því sem ég get ekki haft áhrif á eða fæ ekki breytt.  Mætti því brosandi til vinnu í morgun og það bros hefur haldist út daginn.  Ég fæ ekki öllu ráðið, frekar en aðrir og verð að bíta í það súra epli að vera háð öðrum í sumum málum.  Getur verið ansi óþægileg tilfinning, engu að síður.

Ég held að við öll séum því merki brennd að vilja hafa stjórn á eigin lífi, að sem flestu leyti.  Flest okkar vilja einnig sjá fram fyrir tærnar á okkur og vita hver næstu skref eru í lífinu en stundum eru aðstæður þannig að það er ekki hægt.  Þá er bara að taka því og brosa framan í lífið.

Ég verð áberandi mikið vör við það í hinum ýmsu "krísum" og óvissu að þolmörkin eru lægri en áður. Sveiflurnar hafa verið meiri og mínir nánustu hafa fundið það.  Kenni ég veikindunum og hinum ýmsu áföllum þar um, hef svo oft staðið frammi fyrir því síðustu 4-5 árin að fótunum hafi verið kippt undan mér fyrirvaralaust og á ýmsum sviðum. Á ég þá við búsetuskilyrði, atvinnu, fjárahag, fjölskyldu, vináttu og heilsufar.  Eftir því sem áföllin hafa verið fleiri, hef ég lagt meiri áherslu á að hafa "allt undir control", tilbúin með varaleiðir út úr öllum málum, komi eittthvað til með að klikka.  Ég lærði það fljótt í pólitíkinni að búast alltaf við hinu versta, vera á undan andstæðingnum með næsta leik og tilbúin með fleiri en eina leið út úr málum.  Ekki beinlínis uppbyggilegt lífsform en þetta var nauðsynlegt til að hreinlega lifa af.  Og ég lifði af

Þrátt fyrir harðan skóla og erfið lífsskilyrði síðustu árin, verð ég að viðurkenna að þessi skóli hefur verið lærdómsríkur.  Reynslan hefur verið góður grunnur í þeim erfiðleikum og sorg sem dunið hafa á okkur í litlu famelíunni síðasta árið.  Trúlega hefði okkur síður tekist að vinna okkur út úr þeim erfiðleikum, hefðum við ekki haft þessa reynslu.  Ekki það að ég ætla ekki að þakka mínum óvildamönnum þann "skrápinn"

Síðasti dagurinn í sumarafleysingunum á morgun. Búið að vera frábær tími og ótrúlega gefandi að vera í mínu gamla starfi.  Allt gengið snuðrulaust fyrir sig, góður starfsandi og gott samstarf.   Mikill munur á mínu líkamlega úthaldi, beinlínis grét af verkjum eftir daginn fyrstu vikurnar en nú það góð að ég gat mætt í barnaafmæli eftir vinnu í dag.  Gat ekki stoppað lengi en kom þó við og hafði gaman af.  Ég hefði ekki trúað þessu fyrir nokkrum vikum.

Vinna og kennsla að hefjast í byrjun næstu viku þannig að "fríið" verður stutt enda búin að vera í fríi í allan vetur.  Í öllu falli er nýr kafli að hefjast í mínu lífi sem ég tek fagnandi.  Í honum verður ekki pláss fyrir hýenur né önnur óargardýr. 

Á enn langt í land m.t.t. úthalds og verkjastillingu en allt er þetta á réttri leið og einungis 6-7 vikur í næsta tékk. Þarf að taka föstum tökum á ýmsum málum og löstum, er loksins tilbúin til þess  "Batnandi manni er best að lifa".

 

 

 

Athugasemdir

[Guðmundur (IP-tala skráð) 14.8.2007 kl. 20:39]

Gaman að fylgjast með þér gamla vinkona.  Vonandi nærð þú að koma öllu í sæmilegt og þolanlegt ástand hjá þér.

Mér fannst þú rosalega hörð að fara á þjóðhátíð, en það verður víst einhvern veginn að reyna að ná "öndinni" á flug.

Heyri vonandi frá þér einhvern daginn.   Gangi þér allt í haginn.   

Kveðja

GJG 

[Guðrún Jóna Gunnarsdóttir, 14.8.2007 kl. 21:43]

Gott að heyra frá þér Gummi, sakna þess oft að heyra ekki frá þér

Allt er þetta í áttina og ástandið fer vonandi að komast í þolanlegt horf með haustinu.  Fja.... margir endar sem þarf að hnýta eða rekja upp

Öndin komst á flug en viðurkenni að hræðsla og óþægileg tilfinning greip um mig í fluginu.

Var nú ekki beysin í djamminu, komin heim á sama tíma og litlu börnin úr dalnum, samviskusamlega fylgt í bekkjabílinn af syninum upp úr miðnætti og fór ekkert á laugadeginum.  Hafði gott af því að ganga upp bratta Heimagötuna en var eins og fýsibelgur í orðsins fyllstu merkingu

Verðum í "spotta"