Vonbrigði

Ég hef ekki verið allra í gegnum tíðina og sitt sýnist hverjum í þeim efnum; þannig er það einfaldlega. Ég er hins vegar heil og þeim trú sem ég tek, fáum dylst það. Stundum allt of "bláeyg". Ég hef alla tíð verið auðsæranleg en í seinni tíð gætt þess vel hverjir "komast að mér", ég kann því illa að verða særð. "Þroskuð" að því leytinu til að "brennt barn forðast eldinn".  Hef reyndar sætt gagnrýni vegna þessa en menn verða að skilja það að maður fer ekki í sama pyttinn tvisvar ef hægt er að afstýra því.

Vinátta og trúnaður felst m.a í því að taka hinum aðilanum eins og hann er, með kostum og göllum. Getað bent á það sem vel er gert og það sem miður er, án þess að fjandinn verði laus.  Ekki svo að skilja að maður hafi alltaf rétt fyrir sér, heldur hitt að skoðanaskipti ættu að vera með þeim hætti að gagnkvæm virðing sé til staðar.   Séu þau skilyrði ekki til staðar, er grundvöllur til vináttu og trúnaðar ekki til staðar. Hvernig má annað vera; vinir ganga í gegnum súrt og sætt saman og slík tengsl virka ekki einungis í aðra áttina.

Trúlega er ég lík móður minni heitinni í þeim skilningi að bresti trúnaður eða skilningur, þá set ég í lás. Þegar maður hefur fengið rauða spjaldið, eyðir maður ekki orku né tíma í að sannfæra eða breyta öðrum enda lífsins ómögulegt að "kenna gömlum hundi að sitja".

En svona er lífið, gleði, sorg, vonbrigði og sigrar og margt í okkar eigin höndum í þeim efnum, sumt ekki. Ég veit að ég er ekki fullkomin en ég reyni mitt besta, stundum er það ekki nóg. Ekkert annað en að taka því og beina sjónum að jákvæðari hlutum, læra af reynslunni og gera ekki sömu mistökin tvisvar. Í öllu falli veit ég hverjir eru vinir mínir eftir reynslu síðustu mánaða og hverjir ekki. Jákvæður punktur, heldur betur og lásinn kominn á sinn stað. Ég þarf á allri orku að halda fyrir mig og mína á næstunni og mun klára mína pligt. Ég hef hins vegar engin áhrif á þann sem kýs að túlka hlutina með öðrum hætti en lagt er upp með.

Hnaut um eftirfarandi sem mér fannst eiga vel við eftir kvöldið;

"Það er óþægilegt að verða fyrir vonbrigðum, og því verra sem þau eru meiri. Þessu fylgja sárar tilfinningar sem geta varað lengi og orðið okkur að tjóni. Þess vegna er nauðsynlegt að takast á við vonbrigðin, reyna að skilja hvers vegna þau koma, hvernig eigi að bregðast við þeim og losna við þau ef mögulegt er"

                                 Höfundur óþekktur.