Guðrún Jóna Gunnarsdóttir

17.7.2007 | 23:16

Þroskinn

Þroskinn er merkilegt hugtak og fyrirbrigði. Við erum stöðugt að þroskast frá blautu barnsbeini, rekum okkur á og gerum mistök. Flestir rísa aftur upp á fæturna, reyna aftur og læra af reynslunni.

Öll göngum við í gegnum ákveðin þroskastig en mishratt og misjafnlega getur tekist til í þeim efnum. Við göngum öll í gegnum æskuna og unglingsárin, fyrstu ástina, námið og val á ævistarfi og maka, misfljótt reyndar. Ég þekki fáa sem hafa gengið í gegnum þau þroskastig án þess að gera einhver mistök eða verða einhvern tíman fyrir vonbrigðum. Slík reynsla er hluti af þroskanum og lífinu. Hver man ekki eftir fyrstu ástarsorginni þegar allt virtist glatað, enginn gæti fyllt í skarðið og "lífið búið"! Þegar tímar líða, brosum við út í annað og sjáum að sem betur fer var það ekki svo. Lífið heldur áfram og úr rætist í þeim efnum.

Þyrnirnir eru mismargir og hvassir á leið okkar, öll stingum við okkur einhvern tímann, sum okkar jafnvel aftur og aftur. Fyrr eða síðar rötum við rétta leið, þyrnirnir færri og við reynslunni ríkari. auðnast það hins vegar ekki, stinga sig sífellt á sömu þyrnunum enda alltaf á sömu slóðinni. Hugtakið "Brennt barn forðast eldinn" nær einhvern veginn ekki þar í gegn. Oft er erfitt að vera sá aðili sem horfir upp á slíkt og geta ekkert aðhafst. Sumir ná ekki að læra af reynslunni.

Vonbrigði, tap og ósigrar í einhverri mynd eru hluti af tilverunni. Það er hins vegar í okkar valdi hvernig við tökum á slíkri reynslu og vinnum okkur út úr henni. Mín lífsýn og skoðun er sú að við lendum í mótlæti og erfiðleikum, á það að vera markmiðið að vinna sig út úr þeim og nýta þá reynslu sem við fáum til að byggja okkur enn frekar upp. Okkur er eðlislægt að staldra við og "sleikja sárin" um stund, hvert okkar á sinn hátt, en flestir rísa upp og halda áfram, sársaukinn og vonbrigðin minnka með tíð og tíma. Ný markmið, áhugamál og jafnvel vinir taka við og lífið fær nýjan tilgang, alla vega hjá sumum. Sjálfstraust okkar minnkar í flestum tilfellum þegar við gerum mistökin og rekum okkur á en við byggjum það upp aftur og það verður sterkara en ella.

Til eru þeir sem festast í vonbrigðunum, eigin sársauka og mótlæti. Þeir einblína eingöngu á það sem miður fór, skilja lítt í ranglæti heimsins og spyrja í sífellu "af hverju ég, hvað gerði ég"? Þeim tekst etv. smátt og smátt að koma sér upp úr þessu fari og líta á tilveruna bjartari augum eftir því sem frá líður. Sumum tekst það ekki, festast í eigin volæði, sjá allt svart. Eru hræddir og óöryggir, þora ekki að takast á við ný verkefni og markmið en eru engu að síður ósáttir við núverandi stöðu og líðan. Auðvelt getur verið að hafa áhrif á slíka einstaklinga, móta skoðanir þeirra og hugsanir enda stefnan óljós og markmiðin óskýr. Fyrr en varir verða þeir stefnulausir, áttavilltir, vita ekki í hvorn fótinn á að stíga, verða háðir öðrum og sjálfstraustið brotið. Þroskinn staðnar og framþróun verður lítil, ef einhver.

Þegar við lendum í áföllum, göngum við í gegnum sorgarferlið í einhverri mynd, mismikið og mishratt. Reynslan og þroskinn auðvelda okkur oft ferlið og við komumst í gegnum það með góðra manna hjálp. Þetta eru staðreyndir sem við verðum að horfast í augu við og vinna út frá þeim. Það er enginn sem segir að við eigum að ganga í gegnum slíka reynslu ein þó sumir kjósi það fremur. Fjölskyldan, vinir og fagfólk eru aðilar sem við getum leitað til sem geta veitt okkur stuðning og auðveldað okkur gönguna. Margir kostir eru þar í stöðunni sem vert er að hafa í huga.

Í öllu falli er það mín skoðun að í öllum vonbrigðum og mótlæti felast ákveðin ný tækifæri, við þurfum einungis að koma auga á þau og nýta okkur þau. Það tekur okkur hins vegar mislangan tíma eins og gengur. Það að festast í þeim vonbrigðunum, sársauka og neikvæðu reynslu sem hendir okkur hverju sinni er það sama og að skrifa upp á stöðnun, skert sjálfstraust og óhamingju. Lífið heldur nefnilega áfram, hvað sem tautar og raular en það er ekki endalaust . Það skiptir okkur máli að vera hamingjusöm og sátt við okkur sjálf. Það er undir okkur sjálf komið að miklu leyti, það er háð því hvernig við kjósum að vinna úr mótlætinu og hvernig við viljum þroskast. Hver sem skaðvaldurinn er hverju sinni, þá berum við sjálf ábygð á því hvernig framhaldið verður, a.m.k í flestum tilfellum. Það er ekki hægt að kenna öðrum um allt.

Það er svo annar handleggur hvað við getum lagt á sína nánustu þegar áföll og mótlæti steðja, það standa ekki allir undir því álagi. Íhugunarefni sem ég þarf að greinilega að skoða betur.

Flokkur: Bloggar | Breytt s.d. kl. 23:27 | Facebook