Bank, bank;ég á ......

Mannskepnan er ótrúleg ekki síst þegar hún telur einhverja gróðrarvon í vændum. Menn farnir að banka upp á hressilega og ásælast eigur látins manns. Fylgja því svo eftir skriflega, láta skína í hótanir og hafa svo fögur orð um minningu um góðan dreng í sömu andránni.  Sumum finnst greinilega ekkert tiltökumál að leggjast eins lágt og hægt er.

Mér finnst slíkar uppákomur óþægilegar, þær rífa upp sárin og sársaukan og allt ferlið byrjar upp á nýtt. Ekki það að ég ætti að vera farin að venjast slíku, ekki hefur mér verið hlíft, hvorki af hinu opinbera, viðskiptabankanum, tengdafólki og fyrrum starfsfélaga svo fátt eitt sé nefnt. Það mun samt seint brjóta mig þó erfitt sé að berjast á stundum.  Á langt í land ennþá með að vinna mig út úr sorginni, þannig er það einfaldlega og út frá því geng ég.

Verð þó að viðurkenna að ég átti von á meiri skilning á aðstæðum; sorginni og veikindunum. Ég þekki engan sem hefur staðið uppréttur með fulla starfsorku á meðan á slíkum aðstæðum stendur en heimurinn og þar með mannskepnan eru grimm. Sem betur fer eru til þeir sem hvetja mann og styðja andlega í ferlinu og baráttunni.  Auk þess á ég heimsins bestu börn, án þeirra væri ég ekki þar sem ég er í dag.

Eins og ég hef áður skrifað; traust er einn af grundvallarþáttum í lífinu, meðferð persónuuplýsinga er vandmeðfarin. Það á ekki að líðast að þeir sem eru bundnir trúnaði, hver sem þeir eru, opinberir aðilar eða úr einkageiranum, leki upplýsingum og geri þær að fóðri fyrir Gróu á Leiti. Trúnaðarbrestir koma alltaf í bakið á þeim sem rýfur trúnaðinn.

Uppákomur sem þessar og mótlæti herða mig ef eitthvað er; ég skal, get og vil!